Δεν σε αγαπώ Κύπρος

 

 

Καθώς αρχίζω να γράφω αυτό το άρθρο, θυμάμαι τον Χασάν και τη Χαρούλα. Και δύο τάφους τον ένα δίπλα στον άλλον. Σε μια ψηλή βουνοκορφή ενός μακρινού χωριού της Πάφου. Στην Αντρολίκου. Και δύο κυπριακές σημαίες. Ανάμεσα στους δύο τάφους κατόπιν της τελευταίας επιθυμίας του Χασάν. Τι αγάπη. Τι σεβντάς είναι αυτός. Από την παιδική ηλικία μέχρι τον τάφο. Ούτε η εκκλησία, ούτε το τζαμί μπόρεσε να τους χωρίσει. Ούτε οι παπάδες με τα ράσα. Ούτε οι χότζες με τα σαρίκια. Και αναμφίβολα, οι μάζες με τα αραχνιασμένα μυαλά. Ακόμα και όταν οι δύο φυλές στο νησί έχυναν η μία το αίμα της άλλης, εκείνοι δεν ξέκοψαν ο ένας από τον άλλον σε αυτό το έρημο χωριό, στο οποίο δεν μένει κανείς. Ο Χασάν ήταν βοσκός. Μιλούσε με τα ζώα, τα δέντρα, τα χόρτα και όχι με τους ανθρώπους. Ήταν μακριά από το πλήθος που είχε χάσει το μυαλό του.

Θυμάμαι τον Καβάζογλου και τον Μισιαούλη όταν κοιτάζω τους τάφους τους που βρίσκονται πλάι-πλάι και ατενίζουν τη θάλασσα από τη βουνοκορφή. Δεν είναι πλάι-πλάι ο δικός τους τάφος. Θάφτηκαν σε χωριστά κοιμητήρια. Δολοφονήθηκαν ύπουλα μαζί, μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλον μέσα στα αίματα. Το αίμα τους έσμιξε. Όμως, θάφτηκαν χωριστά. Το φέρετρο του ενός τυλίχτηκε με την ελληνική σημαία και του άλλου με την τουρκική σημαία. Όμως, ήταν και οι δύο γνήσιοι Κύπριοι. Αλλά δεν υπάρχει κυπριακή σημαία! Δεν ζήτησαν ποτέ συγνώμη εκείνοι που τους έκαναν αυτήν την προδοσία. Ιδού, γι’ αυτό στη μια πλευρά μας πέφτουν τα φύλλα. Και η άλλη είναι ανοιξιάτικος κήπος.

Περισσότερα για το θέμα στην έντυπη έκδοση του «Π» και για τους συνδρομητές του ΠΟΛΙΤΗΣ PREMIUM η ψηφιακή έκδοση της εφημερίδας σε PDF ταυτόχρονα με την έντυπη κυκλοφορία της καθημερινά από τις 05:00 το πρωί.