Οι τελευταίες εκρήξεις;

 

 

ΠΟΝΗΜΑ

Βεβαίως όχι. Οι εξετάσεις τελειώνουν. Πολλά κυπριακά σχολεία ξεκαπνίζουν ξανά σαν ένα άλλο Πάσχα. Τα βιβλία είναι ο Ιούδας. Τα άσπρα πουκάμισα το αμαρτωλό ένδυμα. Τα αυτοκίνητά τους οι καθηγητές τα παρκάρουν μακριά από την αρένα της αυλής. Πολλά σχολεία αυτές τις μέρες προσλαμβάνουν σεκιουριτάδες να έχουν έγνοια. Σπασμένοι από το ξενύχτι, κύριοι με χρυσές καδένες στο χέρι, όλοι πάνω από 60, μεταφέρουν και τα γραπτά των παγκύπριων στα λεγόμενα «εξεταστικά κέντρα». Αυτή η σχέση του περίπου υπόκοσμου με τη μεταφορά των γραπτών έχει τεράστιο ενδιαφέρον άμα το δεις συμβολικά.

Στη συνέχεια θα ξεκινήσουν τα τηλέφωνα των γονιών που θα διαμαρτύρονται για τους βαθμούς των παιδιών τους. Φταίει η κυρία Τούλλα η φιλόλογος, ο Κώστας ο βιολόγος, ο Πάνος ο μαθηματικός. Τόσο απλά. Ποτέ δεν φταίνε τα ίδια τα παιδιά. Ούτε το εκπαιδευτικό σύστημα, αυτό είναι πολλά μακριά και περίπου αόρατο. Το μόνο σίγουρο είναι το περίεργο πάντρεμα του ατόμου με τον πόντο του.

Μέσα σε όλη αυτή τη σιωπή μετά τις μάχες οι καθαρίστριες το απολαμβάνουν. Επιτέλους δεν θα καθαρίζουν τις πιο ακραίες μορφές βρομιάς των μικρών κανίβαλων. Μπορούν να μιλήσουν η μια με την άλλη, να γνωριστούν επιτέλους.

Ο μικρός Γιώργος της τρίτης δημοτικού αγωνιά όλο και περισσότερο για το πότε θα κλείσει το σχολείο του. Ρωτά τη μάμα του κάθε μέρα πόσες ώρες ακριβώς έμειναν μέχρι τις διακοπές. Ούτε οι θανατοποινίτες δεν έχουν τόση έγνοια για το τέλος. Μια ολόκληρη χρονιά υπέφερε μέσα στην τάξη του. Οι συμμαθητές του πηδούσαν στα θρανία, έβριζαν τους δασκάλους τους, έφερναν πάντα τους γονείς τους για υποστήριξη, ο διευθυντής του δημοτικού παντελώς μαλαχτός δεν μπορούσε να μπει πάνω σε κανέναν του χωριού συμμορίτη, με αποτέλεσμα ο Γιωργάκης μας και άλλα καλά παιδάκια να φτάσουν στο κατώφλι της ψυχοθεραπείας. Αν ρωτήσεις τους δασκάλους, θα σου πουν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτε αφού δεν έχουν κανένα όπλο στα χέρια τους. Πολλές δασκάλες παουρίζουν μέσα στις τάξεις για να τα βγάλουν πέρα. Τα παιδάκια με φιλότιμο πάνε στο σπίτι τους κλαμένα και κουφά. Όλη τη χρονιά κάθονταν στο θρανίο τους με τις παλάμες τους σφιχτά να πιέζουν τα αφτιά τους να μην ακούν τις παουρκές. Ποτέ δεν τις συνήθισαν.

Οι ψυχολόγοι του Υπουργείου Παιδείας του τόπου φωνάζουν πως δεν φτάνουν, μα αυτούς κανένας δεν τους ακούει. Το σκηνικό χρειάζεται άμεση παύση. Αλλαγή ρυθμού. Ο μαέστρος, και αυτός κουρασμένος χωρίς καμιά νέα ιδέα, επιβλέπει δήθεν την κατάσταση.

Κατά τα άλλα, σε ένα παράλληλο και διασκεδαστικό σύμπαν ο κόσμος συζητά αν ο υποψήφιος για την προεδρία είναι ο νέος Μακάριος ή όχι. Επειδή το είπε ο προκαθήμενος. Ελάχιστοι σκέφτονται τον σατανά ως τη μόνη ελπίδα. Μπορεί αυτός ήδη να μας κυβερνά, απλά μπερδευτήκαμε από την συνήθεια και τον βλέπουμε με φωτοστέφανο. Είναι μάλλον η τάση για επιβίωση. Ώς την επόμενη πόμπα.