Μα ποια δημοκρατία;

Κατάρες και αναθέματα «στον φασισμό», αράδιαζαν χθες πολλοί σύντροφοι στα ΜΚΔ με αφορμή την επέτειο του πραξικοπήματος των συνταγματαρχών, το οποίο οδήγησε και στην απώλεια της μισής μας χώρας.

Εγώ; Μαζί τους!

Ας όψονται όσοι τα έκαναν και όσοι συνέπραξαν εδώ. Προσωπικά, μαζί πάντα με τους συντρόφους, νευριάζω διπλά και τριπλά με το εργολαβικό ξέπλυμα των υπαιτίων κάθε Ιούλη όταν αρχίζουν οι διάφοροι -άλλοτε συνεργοί τους, απόγονοί τους, δικηγόροι τους κ.λπ.- τα αισχρά εκείνα περί «αφρόνων».

Δεν ήταν «άφρονες». Βέβαια, ούτε και ο Μακάριος ήταν άμοιρος ευθυνών για το τι πάθαμε. Κάθε άλλο. Όμως, κανείς δεν μπορεί να βάζει στην ίδια μοίρα έναν δημοκρατικά εκλελεγμένο Πρόεδρο και μια τρομοκρατική οργάνωση ενός πανηλίθιου εξτρεμιστή και διαφόρων εγκληματικών στοιχείων γύρω του με το λιγοστό μυαλό και τον φανατισμό των οποίων έπαιζε η CIA και η Χούντα.

Μην τρελαθούμε.

Μοναδική διαφορά μας, με τα συντρόφια, είναι ότι εγώ θύμωνα π.χ. και όταν ο μακαρίτης ο Χριστόφιας βαρούσε παλαμάκια στο Προεδρικό στον μακαρίτη τον Παπαφιλίππου, οι αμαρτίες του οποίου είχαν συγχωρεθεί επειδή, σε αντίθεση με άλλους πραξικοπηματίες, διέθετε τηλεοπτικό κανάλι.  

Είχε απολογηθεί, λέει. Και είναι αλήθεια. Όπως και άλλοι. Όμως, δεν συγχώρησε κανέναν τους το κόμμα. Δεν είχαν κανάλι. Και έτσι, απλά προσφέρονταν για προπαγάνδα πρώτου επιπέδου, για να μαντρώνονται σε χρόνο dt οι θαμώνες των λαϊκών οργανώσεων.

Εκτός από τα της Κύπρου, οι σύντροφοι καταριούνται τη Χούντα κάθε 21 του Απρίλη, όπως και κάθε 17 του Νιόβρη, «γιατί κατέλυσε τη δημοκρατία», με τα εισαγωγικά να μπαίνουν, όχι επειδή αμφισβητώ το γεγονός, αλλά απλά διότι θέλω να τους αποδώσω εδώ το επιχείρημα.

Όμως, αλήθεια, πόση σχέση έχουν τα όσα οι σύντροφοί μας πιστεύουν γενικώς με τη δημοκρατία; Καλή η καραμέλα της προάσπισης της δημοκρατίας για την εργολαβική καπηλεία όσων αριστερών -και όχι μόνο…- θυσιάστηκαν για την υπεράσπισή της το 1974, δεν λέω, αλλά δεν φαντάζομαι οι νεκροί, αριστεροί και άλλοι, να συμφωνούσαν με τις επιλεκτικές ευαισθησίες που ακολούθησαν για εξυπηρέτηση ακόμα και ιδιοτελών συμφερόντων μεγαλοπαραγόντων του κόμματος με τους κρυφίως αμνηστευμένους πραξικοπηματίες την ώρα της πολύ υποκριτικής και εξίσου επιλεκτικής σταύρωσης όλων όσοι συνέπραξαν ή ακόμα και ανέχθηκαν απλώς το πραξικόπημα του 1974.  

Πόσο αυθεντικά, θέλω να πω, πιστεύουν στη δημοκρατία και την ελευθερία και πόσο κυρίως την εφαρμόζουν στην πράξη για να είναι καλυμμένοι στα μάτια των υπολοίπων όταν την επικαλούνται, ειδικά ως αυτόκλητοι αλλά και αυθαίρετοι θεματοφύλακές της;

Πότε υπήρξε στα χέρια τους, στη διακυβέρνηση από αυτούς, δημοκρατία έξω από τα… σάπια καπιταλιστικά κράτη -της Δύσης και των «αστών» (sic)- τη ζωή στα οποία απολαμβάνουν μια χαρά, μαζί βέβαια και με την απόλυτη ελευθερία να τα ξεχέζουν -και συγχωρέστε με- από το πρωί μέχρι το βράδυ, ως… ανελεύθερα, χωρίς να εξηγούν ποτέ το γιατί; Όχι ότι δεν καταλαβαίνει κανείς το γιατί βέβαια!

Σε ποια χώρα στην οποία εκδηλώθηκαν «λαϊκές επαναστάσεις» -το μοναδικό είδος εξέγερσης το οποίο αποδέχονται ως επανάσταση- υπήρξε ποτέ δημοκρατία; Μήπως στην ΕΣΣΔ, στην οποία μόνο στα χρόνια του Στάλιν, σχεδόν τρεις δεκαετίες όλες κι όλες, εξοντώθηκαν περί τα δέκα εκατομμύρια άνθρωποι, με αυτόν να είναι ο πιο συντηρητικός υπολογισμός και χωρίς να μετράμε τις δεκαετίες που ακολούθησαν; Πού υπήρξε δημοκρατία εκτός από εκείνες τις χώρες στις οποίες οι… «αστικές» δημοκρατίες τους έβαζαν όρια;

Κάποιοι υπολογίζουν ότι έως και 60.000.000 ζωές στοίχισε η αποτυχημένη προσπάθειά τους να εφαρμόσουν την ουτοπία που είχαν στο κεφάλι τους και η οποία ουδεμία σχέση είχε με τη δημοκρατία αλλά με μια μορφή δικτατορίας η οποία άρεσε στους ίδιους και χωρούσε στη «δημοκρατική» μικρόνοια του χώρου αυτού. Ακόμα κι αν ο αριθμός είναι υπερβολικός, αν αναλογιστεί κανείς ότι μόνο 2 εκατομμύρια εξολοθρεύθηκαν στην Καμποτία και ένα τουλάχιστον στο πλαίσιο των «μεταρρυθμίσεων» μιας άλλης βαθιά αρρωστημένης φυσιογνωμίας του χώρου, του Μάο στην Κίνα και από εκεί πάει στην ΕΣΣΔ του Στάλιν, και όχι μόνο και στα άλλα μαζικά εγκλήματα τέτοιων καθεστώτων, τα συμπεράσματα που προκύπτουν είναι απλά νομίζω.

Όλα αυτά τα ελλείμματα, στο πλαίσιο μιας ιδεολογίας η οποία χρεοκόπησε κιόλας, ξαναζωντανεύουν σήμερα σαν απίστευτη φάρσα στο πρόσωπο ενός αιμοσταγούς και διεφθαρμένου ιμπεριαλιστή δικτάτορα, του Πούτιν, ο οποίος κυβερνά μαζί με εκατό άλλα τέτοια υποκείμενα τη Ρωσία.

Εκατό ολιγάρχες μεγαλοκαπιταλιστές, διεφθαρμένους κλεπτοκράτες, οι οποίοι υφάρπαξαν την περιουσία των λαών της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ και την απολαμβάνουν την ώρα που ο πολύς κόσμος εκεί ζει με φοβερές στερήσεις και χωρίς να είναι σε θέση να διατυπώσει την παραμικρή επίκριση για την ηγεσία του. Και όταν το κάνει, να καταλήγει στη φυλακή ή και στον τάφο.

Αυτός ο δικτάτορας, έχοντας αλλάξει 5-6 προσχήματα μέχρι σήμερα για τα όσα κάνει στην Ουκρανία, εισέβαλε σε μια άλλη χώρα προκειμένου να τη διαλύσει διότι τη θεωρεί «ιστορικό λάθος» (!), αμφισβητώντας το δικαίωμα του λαού της στην ελευθερία και τη δημοκρατία και φοβούμενος κατά βάθος ακριβώς το τι σημαίνει για το καθεστώς του η ύπαρξη ενός πανομοιότυπου εθνικά κράτους δίπλα του, δημοκρατικού και ελεύθερου. Οι σύντροφοι δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ όλα αυτά τα χρόνια για όσα φρικτά έκανε. Ποτέ όμως.

Προσπάθησε, επίσης, ο Πούτιν να υποτάξει το κράτος αυτό και να το κάνει μια νέα Λευκορωσία και όταν ο λαός εξεγέρθηκε και έδιωξε τον συνεργάτη του στην προσπάθεια, ο δικτάτορας αποφάσισε ότι το κράτος αυτό δεν είχε δικαίωμα να υπάρχει πια. Και ότι εάν του κάτσει η κατάκτηση ή η διάλυσή του, θα διεκδικήσει και άλλα τα οποία τα θεωρεί μέρος της σφαίρας επιρροής της χώρας του, παρότι αυτά μόλις τους δόθηκε η επιλογή και ξέφυγαν από το… ελεύθερο, βαρύ χέρι των συντρόφων της Μόσχας, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μην έχουν καμία σχέση μαζί της πια και να μην ξαναβιώσουν την καταπίεσή της.

Η δικτατορία του Πούτιν όμως, δεν ενοχλεί τους συντρόφους. Βρίσκουν όλων των ειδών τις προφάσεις για να δικαιολογούν, στον βαθμό που μπορούν, το ανοσιούργημα που διαπράττει στην Ουκρανία, όταν δε κάποιος τους το υποδεικνύει, θυμούνται τη δημοκρατία (!) και παρουσιάζονται ως θύματα δίωξης. Μανιώδους καταδίωξης περισσότερο, ή εδώ της απλής υπόδειξης τού τι συμβαίνει γύρω μας και τού τι κάνουν. Και φυσικά τού πόση σχέση έχει ο σημερινός και ο πρότερος βίος του Χώρου με τη δημοκρατία.

Εδώ στη Δύση, την… ανελεύθερη κατά τα άλλα, δεν έχουν μόνο εκείνοι το δικαίωμα να διαφωνούν, έχουν και οι άλλοι το δικαίωμα να τους επικρίνουν. Και να τους υποδεικνύουν ενίοτε πως τα βαθιά συμπλέγματά τους για την αποτυχία των δικών τους ιδεολογιών και πειραμάτων, είναι πρόβλημα το οποίο αυτοί πρέπει να επιλύσουν. Μόνοι τους.

Αλλά και πως εάν στο πλαίσιο αυτής της διαστροφής μπορούν να αποδεχτούν ακόμα και έναν τέτοιο καπιταλιστή κλεπτοκράτη απλά και μόνο επειδή τους λέει ότι θα καταστρέψει τη Δύση -η οποία φαντάζονται ότι ευθύνεται για τις δικές τους αποτυχίες- τότε επίσης χρειάζεται να κοιταχτούν στον καθρέφτη.

Και να... κοιταχτούν γενικώς.

Ίσως τότε καταλάβουν ποια σχέση έχει το παρελθόν, το παρόν και το πολύ αβέβαιο μέλλον τους, καθώς η Ιστορία τους προσπερνά μαζί με τα βαρίδια των αγκυλώσεων και τη γραφικότητα των απόψεών τους, ποια λοιπόν σχέση έχει με αυτά τα θλιβερά και υποκριτικά μυαλά η δημοκρατία.

Δεν θα το απαντήσω το ερώτημα. Όχι. Το αφήνω σε εσάς και, ελπίζω, σε εκείνους.