«Ο καθένας επιλέγει να βλέπει τζιαι να ακούει τζείνο που θέλει» της Γιάννας Λαζάρου

 

Σε τούτον τον κόσμο, ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει όπως μπορεί. Αναλόγως του τόπου γέννησης, της ανατροφής, της κουλτούρας του, προσπαθεί να ερμηνεύσει τις πραγματικότητες που βιώνει. Πραγματικότητες που πολλές φορές γίνονται φυλακές δίχως παράθυρα, τα οποία να μπορέσουν να αφήσουν έστω τζιαι μια διαφορετική οπτική γωνία ουρανού να αλλάξει κάπως τα χρώματα με τα οποία αντιλαμβανόμαστε τη στασιμότητα στην οποία βρισκόμαστε, πόσω μάλλον την αλλαγή.

Οι ιδεολογίες τζιαι τα πιστεύω μας χτισμένα πάνω σε όλα όσα μας εμάθαν που τη μέρα της γέννησής μας, φτιάχνουν ένα κουκούλι ασφάλειας μέσα στο οποίο φωλιάζουμε τζιαι νιώθουμε καλά. Η ασφάλεια είναι ένστικτο επιβίωσης, βαθκιά θαμμένο σε πρωτόγονους θαλάμους του εγκεφάλου μας. Υπάρχουν δε ολόκληρες θεωρίες στην ψυχολογία για τα είδη ασφαλείας που βιώνει ένα μωρό με τον φροντιστή του τζιαι πώς καθορίζουν μετέπειτα την ψυχοσύνθεσή του ως ενήλικα. Για αυτό τζιαι η αλλαγή στάσης ζωής απέναντι σε καταστάσεις που δεν θυμίζουν το οικείο, το γνώριμο δηλαδή, αυτό που ο εγκέφαλός μας έχει καταγράψει ως «ασφαλές», δεν έρχονται εύκολα στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Υπάρχει δηλαδή έναν καμπανάκι μες την κκελέν μας που χτυπά συναγερμό όταν κάτι διαφέρει, με αποτέλεσμα τζείνον το κάτι να κατατάσσεται ως ύποπτο, επίφοβο, έως τζιαι εχθρικό. Τούτα τα συναισθήματα οδηγούν στον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την ομοφοβία κ.λπ., ακόμα τζιαι στην καχυποψία προς την τεχνολογία τζιαι την επιστήμη, διότι γίνονται εργαλεία πλέον προώθησης ιδεών οι οποίες αντιπαραβάλλονται της πραγματικότητας όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς ως «φυσική».

Το βάσανά μας όμως δεν τελειώνουν με τον εγκέφαλό μας δαμαί. Ήβραμεν το πρόβλημα, να ξεκινήσουμε από νωρίς τη διαπαιδαγώγηση για την καλύτερη κατανόηση του άλλου, του διαφορετικού, τζιαι ποκαθαρίσαμεν. Δυστυχώς το ζόριν που τραβούμεν έν' ακόμα πιο μεγάλο, για αυτό τζιαι διερωτούμαι με ποιο θράσος χιλίων πιθήκων αυτοανακηρυχθήκαμεν το πιο έξυπνο ζώο στον πλανήτη. Όταν, που λέτε, βρεθούμεν αντιμέτωποι με γεγονότα που φωνάζουν που μίλια μακριά πως έχουμε λάθος απόψεις, στάσεις ζωής τζιαι ιδεολογίας, ο ηλίθιός μας εγκέφαλος πάλε νιώθει να απειλείται τζιαι βρίσκει σιήλιες θκυό δικαιολογίες του τύπου «ναι μεν αλλά», για να μεν παραδεχτεί πως τόσα χρόνια είσιεν φτιάξει μια λάθος ταυτότητα. Πάλε νιώθει πως χάνει την ασφάλειά του τζιαι μπαίνει σε ρυθμίσεις υπεράσπισης πάσει θυσίας της δικής του θέσης. Όσα νούμερα, αποδείξεις, γεγονότα θέλεις φέρε. Δεν θα καταφέρεις τίποτε άλλο που το αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή θα ισχυροποιήσει ο άλλος τες πεποιθήσεις του τζιαι θα γίνει ακόμα χειρότερα η κατάσταση που πριν.

Δεν είναι να απορεί κάποιος δηλαδή γιατί υπάρχει ο πόλεμος στον 21ο αιώνα, στον αιώνα που όλες οι πληροφορίες είναι διαθέσιμες με ένα κλικ στο τηλέφωνο. Ο καθένας επιλέγει να βλέπει τζιαι να ακούει τζείνο που θέλει να βλέπει τζιαι να ακούει για να επιβεβαιώσει πως έχει δίκαιο, τζιαι όι για να δει αν έχει δίκαιο. Άρα ξεκινούν οι πόλεμοι συνήθως για να χτυπηθεί ο υποτιθέμενος εχθρός που απειλεί την πραγματικότητά μας τζιαι στηρίζεται που όσους δεν δέχονται πως είχαν λάθος εξαρχής για την ορθότητα της πραγματικότητάς μας. Αμοιβάδας να το εξηγούσαμεν, θα είσιεν πιάσει μέχρι τώρα το νόημα. Αλλά εμάς έν' πολλά τα κιλά του εγκεφάλου μας, οπόταν εν μας πιάνει κανένας στο δούλεμα. Εκτός που τον ίδιον μας τον εγκέφαλο φυσικά. Και εφόσον εδραιώσουμε τη θέση μας με πληροφορίες που μας βολεύουν, συνεχίζουμεν ακάθεκτοι πολεμώντας οτιδήποτε απειλεί την υποτιθέμενη υποκειμενική ασφάλεια που νιώθουμε με αυτούς που αποδεχόμαστε ως «δικοί» μας. Τζιαι ανάθεμαν τζιαι αν μας κλέφκουν, εκμεταλλεύκουνται, βιάζουν, σκοτώνουν κ.λπ.

Θα δούμεν, άραγε, κάποτε ως είδος την απόλυτη ουτοπία όπου θα τρέχουμε ανέμελοι σε καταπράσινα λιβάδκια; Όχι φυσικά. Είτε θα έχουμε αλληλοεξοντωθεί, είτε θα μας εξοντώσει η κλιματική αλλαγή. Τζιαι πρόπλεμ σολβντ.