Οι δείκτες της πραγματικότητας

Tα τοπικά lockdown, το «κέρφιου» το βράδυ και μια σειρά από απαγορεύσεις και περιορισμούς θα αποτελέσουν για τις προσεχείς βδομάδες τη νέα μας πραγματικότητα. Μαζί με αυτήν όμως την πραγματικότητα, υπάρχει και μια άλλη. Αυτή των ανθρώπων και των αριθμών που προσδιορίζουν την «τύχη» τους. Είναι η πραγματικότητα των ασθενών και των αποθανόντων, των συγγενών τους, των γιατρών και των νοσοκόμων, των εργαζομένων, των επιχειρηματιών, των μαθητών και του κράτους. Είναι η πραγματικότητα όλων μας. Μια πραγματικότητα που χαρακτηρίζεται από εξαιρετικό βαθμό αβεβαιότητας και απροσδιοριστίας. Μια πραγματικότητα όμως που καλούμαστε να διαχειριστούμε στηριζόμενοι, ας το θέσουμε απλοϊκά, σε έναν αριθμό και δη στο δείκτη «K», δηλαδή στον παράγοντα της διασποράς του ιού στην κοινότητα. Ενός δείκτη που είναι ασφαλώς διαφορετικός από τον δείκτη αναπαραγωγής, τον γνωστό «RO». Είναι αυτός λοιπόν ο δείκτης «Κ», που προσδιορίζει το πού είμαστε τώρα, ώστε να μπορέσουμε να ενεργήσουμε για να πάμε εκεί που θέλουμε. Είναι με βάση αυτή τη μέτρηση που προσδιορίστηκαν οι «εστίες υπερμετάδοσης» και το εύρος τους στην κοινότητα και που κατά συνέπεια οδήγησαν στα τοπικά lockdown, και στην πιο συγκεκριμένη και στοχευμένη λήψη μέτρων αντί του προηγούμενου γενικού και καθολικού «εγκλεισμού» του περασμένου Μαρτίου, αφού τότε ο δείκτης «Κ» δεν μπορούσε να καθοριστεί ακόμα.

Ασφαλώς δεν είμαι επιδημιολόγος και ούτε και στατιστικολόγος. Αλλά οι αριθμοί λένε την αλήθεια. Τα υπόλοιπα είναι μικρά ή μεγάλα ψέματα και παραμύθια. Γι’ αυτό πριν αρχίσουμε τα παράπονα και τις επικρίσεις, την έκφραση «ιδεών» και προσωπικών «απόψεων» καλό θα ήταν να δούμε τους αριθμούς και να συμπεριφερθούμε υπεύθυνα και λογικά. Έστω και αν τα δύο αυτά τελευταία δεν είναι ίδιον του μέσου ανθρώπου. Επειδή μπορεί οι άνθρωποι να μην είναι αριθμοί, αλλά η ηθελημένη και εκούσια παράκαμψη, παρερμηνεία και στρέβλωσή τους δεν εξυπηρετεί. Καθίσταται δε και εγκληματικά αμελής σε συνθήκες όπως αυτές που βιώνουμε σήμερα. Και τούτο ισχύει για όλα όσα αφορούν τη διαχείριση της οικονομίας και της κοινωνίας, στο επίκεντρο των οποίων βρίσκεται η ίδια η ασφάλεια της ζωής μας. Από το χρέος, την ανεργία, το έλλειμμα, μέχρι τον πληθωρισμό, την παραγωγικότητα, τον πολιτικό κίνδυνο και την αειφορία. Όσο και αν οι ιδεολογίες και οι σκοπιμότητες προσπαθούν να «διασκεδάσουν» τα προηγούμενα, πάντα βρίσκουν μπροστά τους τη μοναδική αλήθεια των δεδομένων και των αριθμών.  

Και είναι αυτή η συγκεκριμένη αλήθεια που καθορίζει το πώς θα πορευθούμε. Αν θα αντέξει το σύστημα υγείας, αν θα ξαναλειτουργήσουμε την περίοδο των γιορτών των Χριστουγέννων, αν θα επανακάμψουμε, πώς και σε πόσο και πότε. Γι’ αυτό τον λόγο η λήψη των όποιων περιοριστικών μέτρων όπως των τελευταίων που ανακοινώθηκαν δεν πρέπει να συγχέονται με τα όποια άλλα, όπως π.χ. εκείνα της χρήσης της μάσκας όταν περπατούμε μόνοι μας ή με τον σκύλο μας(sic), και να τσουβαλιάζονται κρινόμενα όλα ως παράλογα. Παράλογο είναι να αγνοούμε ότι μέσα στις προηγούμενες τρεις βδομάδες εντοπίστηκαν σχεδόν 3,000 συνάνθρωποί μας  ως φορείς ενός ιού που ασφαλώς δεν θα ταλαιπωρήσει όλους το ίδιο, αλλά οδήγησε, μέχρι τη στιγμή που γραφόταν το κείμενο, στον θάνατο τις τελευταίες μέρες οκτώ από αυτούς. Παράλογο επίσης είναι να περιμένουμε ότι θα σταματήσει η παράλογη και ανεύθυνη συμπεριφορά. Τουλάχιστον από κάποιους από εμάς που για διάφορους λόγους είναι ανεπίδεκτοι, αφού θα ήταν παράλογο να περιμένουμε από έναν ανεπίδεκτο να μην συμπεριφερθεί ως τέτοιος. Εξ ου και τον «μαζεύουμε» για να προστατευθεί και αυτός και οι υπόλοιποι.

Στη βάση, λοιπόν, όλων αυτών θα ήταν πρέπον να συνειδητοποιηθεί ότι πολλά περισσότερα είναι «στον αέρα». Και αφορούν όχι μόνο στο φορτίο της Covid-19 στα σταγονίδια υγρασίας. Αλλά και στον τρόπο που θα ζήσουμε στην καθημερινότητά μας μέχρι το τέλος της πανδημίας και κυρίως στον τρόπο που θα χειριστούμε τις οικονομικές επιπτώσεις της σήμερα και στο άμεσο μέλλον, στηριζόμενοι σε ένα-δυο βασικούς επιδημιολογικούς δείκτες. Γι’ αυτό, υπομονή…