Κ. Κληρίδης και Μ. Νικολάτος

Του Χρήστου Πουργουρίδη

Τα όσα ισοπεδωτικά γράφονται στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο για τον γενικό εισαγγελέα κ. Κώστα Κληρίδη, ο οποίος παραιτήθηκε χθες, και για τον πρώην πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου κ. Μύρωνα Νικολάτο, ο οποίος αφυπηρέτησε πρόσφατα, μου προκαλούν βαθιά θλίψη. Σίγουρα υπάρχουν θέματα για τα οποία η άσκηση κριτικής είναι δικαιολογημένη. Όμως αυτή η συστηματική προσπάθεια να παρουσιαστούν οι δύο αυτοί αξιωματούχοι περίπου σαν τα τελευταία υποκείμενα του κυπριακού λαού είναι άδικη, ζημιογόνα και απάνθρωπη. Άδικη γιατί οι δύο αυτοί δημόσιοι άνδρες έχουν μια προσφορά η οποία, παρά τα οποιαδήποτε σφάλματά τους, δεν είναι καθόλου αμελητέα. Ζημιογόνα γιατί ευτελίζει πρόσωπα και κυρίως θεσμούς με αποτέλεσμα να δημιουργείται η εικόνα ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο. Και όταν ένας λαός πιστεύει ότι η κατρακύλα δεν μπορεί να ανακοπεί χάνει τη διάθεση για αγώνα με στόχο τη βελτίωση. Απάνθρωπη γιατί συμπεριφερόμαστε με πλήρη περιφρόνηση προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τον σεβασμό της προσωπικής και οικογενειακής ζωής. Θα μου πείτε, σε μια κοινωνία που χάθηκαν οι αξίες της αλήθειας, της αξιοπρέπειας, της υπευθυνότητας, της εργατικότητας, της αριστείας, της αποτελεσματικότητας, της συναίνεσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ταπεινότητας, της εντιμότητας, της ακεραιότητας, του σεβασμού, της πειθαρχίας, της συνέπειας, της δικαιοσύνης και του κοινού καλού τι περιμένεις; Σε μια χώρα που οι πιο πάνω αξίες αντικαταστάθηκαν από το εγώ, την επιθετικότητα, το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ», την πονηριά, το άρπα-κόλλα, τον οχαδερφισμό, τον ζαμανφουτισμό, τη σπέκουλα, την αλαζονεία, την υπεροψία, τον αριβισμό αυτά που γράφονται για τους κ. Κληρίδη και Νικολάτο είναι μάλλον αναμενόμενα. Ίσως και λίγα, αν κάποιος αναλογιστεί ότι η δημοκρατία μας εδώ και χρόνια πάσχει από έναν σαθρό πολιτικό πολιτισμό, ένα, σε μεγάλο βαθμό, ανέντιμο και ανίκανο πολιτικό προσωπικό που αξίες του είναι η εξουσία, τα προνόμια, οι καρέκλες, ο κομματισμός, ο λαϊκισμός, η δημαγωγία, η διαπλοκή, το εφήμερο, το ψέμα και η οσφυοκαμψία. Αν δε κάποιος προσθέσει ότι σ’ αυτή την κατρακύλα, η πλειοψηφία των πνευματικών ανθρώπων ως άτομα και ως συλλογικότητες, με πρώτους και καλύτερους τους καθηγητικούς συλλόγους των πανεπιστημίων μας, κρατικών και ιδιωτικών, ευθυγραμμίστηκαν πλήρως ή, στην καλύτερη περίπτωση, έμειναν σιωπηλοί, ενώ γνώριζαν ότι αυτό ήταν συνενοχή, αυτά τα απαράδεκτα σίγουρα μπορούσαν να ήσαν σε μεγαλύτερη ένταση και έκταση. Ταυτόχρονα με αυτή την Κύπρο, υπάρχει βεβαίως και η άλλη Κύπρος: της προόδου, της υπευθυνότητας, της αριστείας, και της ανθρωπιάς. Δηλαδή, σκεπτόμενοι, νοικοκυραίοι και υπεύθυνοι πολίτες, εξαιρετικοί επαγγελματίες, υγιείς και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, εξαιρετικά προϊόντα, γεωργικά και βιομηχανικά, καθώς και κινήσεις πολιτών με αξιόλογες προσπάθειες για κοινωνικά ζητήματα, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό και άλλα. Όμως αυτή ήταν, όπως έχω ξαναγράψει, η μικρή Κύπρος, χωρίς δύναμη επιρροής για να αλλάξει την κυρίαρχη κατάσταση και την πορεία της χώρας. Δεν συμμετείχε στο πάρτι με τους ουρανοξύστες, τα διαβατήρια, και το ξέπλυμα και ζούσε στο περιθώριο, ακολουθώντας τον δικό της μοναχικό δρόμο. Οι άνθρωποι αυτής της μικρής Κύπρου δεν θα πάψουν να αναγνωρίζουν την προσφορά ανθρώπων και να τους τιμούν για το έργο που επιτέλεσαν. Λάθη και παραλείψεις βαραίνουν ακόμη και τους κορυφαίους των κορυφαίων σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης από την αυγή της Ιστορίας μέχρι σήμερα. Η ζωή και το έργο τους αξιολογείται και, έτσι πρέπει να γίνεται, σφαιρικά. Αν κρίνει κάποιος σφαιρικά και αντικειμενικά το έργο των Κώστα Κληρίδη και Μύρωνα Νικολάτου θα αναγνωρίσει ότι τα θετικά σαφώς υπερτερούν των αρνητικών. Και αν τούτο αξιολογηθεί, λαμβάνοντας υπόψη τις κυπριακές πραγματικότητες, που παρεμβάλλουν συχνά σοβαρά εμπόδια στις όποιες αλλαγές, θα καταλήξει σε έναν πολύ θετικό απολογισμό. Το όνειρό μου να συμβάλω στη διαμόρφωση μιας εθνικής κουλτούρας και ενός πολιτικού πολιτισμού με κύρια στοιχεία τις αξίες της ακεραιότητας, της αλήθειας, της αλληλεγγύης, του σεβασμού των πάντων και ιδιαιτέρως των νόμων και του περιβάλλοντος, της δικαιοσύνης, της αποτελεσματικότητας, της αξιοκρατίας και της αριστείας με αναγκάζει να δημοσιοποιήσω τις σκέψεις μου. Μπροστά στην ανθρωποφαγία δεν μπορώ να μένω σιωπηλός.