«Νίκες»

Την Παρασκευή ήταν η «επέτειος του δημοψηφίσματος», 16 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τη μοναδική ευκαιρία που μας δόθηκε να δικαιωθούμε όλοι οι πρόσφυγες και να οικοδομήσουμε αυτό το νησί με θεμέλιά μας την ειρήνη και τη συγχώρεση. Χωρίς να θέλω να διαχωρίζω τον λαό όπως έκαναν πολλοί τότε σε αυτούς που είπαν «ναι» και σε αυτούς που είπαν«όχι», όσες αναρτήσεις διάβασα την Παρασκευή ήταν από μέλη κομμάτων που υποστήριξαν το «όχι», παρουσιάζοντας την επικράτηση του «όχι» στο δημοψήφισμα ως μια «νίκη» του ελληνισμού έναντι της Τουρκίας… Τι να πει κανείς σε μια τέτοια διεστραμμένη αντίληψη; Αυτό που ζήσαμε από τότε μέχρι και αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτό το άρθρο μόνο ως ήττες της Κύπρου και του λαού της μπορεί να ερμηνευθεί. Η Τουρκία είναι παρούσα στο νησί σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, όχι μόνο στην ξηρά αλλά και στη θάλασσα, και αυτό βέβαια είναι αποτέλεσμα μιας ακόμη «νίκης» του ελληνισμού έναντι της Τουρκίας, μιας «νίκης» που πετύχαμε ακόμη μία φορά στο Κραν Μοντανά. Όταν ο Γκουτέρες μας ευχόταν καλή τύχη στους Βόρειους και στους Νότιους, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση και η διεθνής κοινότητα ένιωσε τον εμπαιγμό και την κοροϊδία από την κυπριακή κυβέρνηση τότε εμείς αυτό το μεταφέραμε στον λαό ως ακόμη μια «νίκη» του ελληνισμού. Νικήσαμε σε όλα τα επίπεδα, καταφέραμε να κρατήσουμε 40.000 Τούρκους στρατιώτες μια ανάσα από τις ζωές μας, καταφέραμε να μην επιστρέψει κανένας πρόσφυγας, καταφέραμε να μην δικαιωθεί κανένας από τον πόλεμο και τέλος καταφέραμε να αυξήσουμε το δηλητήριο του «ψευτοπατριωτισμού» στην παιδεία μας. Ενώ σε άλλα κράτη της Ευρώπης τα παιδιά διδάσκονται αξίες όπως η αλληλεγγύη, ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αποδοχή της διαφορετικότητας, ο σεβασμός του περιβάλλοντος, η συγχώρεση, η ειρήνη, εμείς εδώ ποτίζουμε τα παιδιά μας με το δηλητήριο του μίσους, του φόβου και της εκδίκησης. Είδαμε μάλιστα και φαινόμενα αλλόκοτα στα σχολεία, μαθητές να κάνουν παρέλαση σε προαύλια σχολείων και να φωνάζουν στρατιωτικά συνθήματα. Είδαμε ακραία στοιχεία να μπαίνουν σε σχολεία και να μοιράζουν μπουφάν σε άπορα Ελληνόπουλα και όχι παιδιά από άλλες χώρες ή άλλων υπηκοοτήτων. Αυτές είναι «νίκες»! Δεν συμφωνείτε; Όσο πιο πολύ παρακμάζει η παιδεία σε ένα κράτος τόσο πιο μεγάλη «νίκη» είναι!

Ακόμα και τώρα ο υπουργός Εξωτερικών πασχίζει να έχει κυρώσεις η Τουρκία για τις πράξεις της. Οι τριμερείς γιατί δεν προστάτευσαν την ΑΟΖ μας που τόσο περίτεχνα έκτισε ο υπουργός μας; Η Ευρωπαϊκή Ένωση στήριξε πρόσφατα την Ελλάδα στο θέμα των προσφύγων στα σύνορα γιατί είναι θέμα που καίει τα συμφέροντα πολλών χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μάλιστα η Μέρκελ πρότεινε και αύξηση της χορηγίας που δίνεται στην Τουρκία (ενώ ήταν ο κακός της υπόθεσης) για να συγκρατηθούν οι πρόσφυγες στην Τουρκία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αυτή τη στιγμή έχει να διαχειριστεί έναν κοινό για όλες τις χώρες εχθρό που ονομάζεται κορωνοϊός και όχι Τουρκία. Η Τουρκία εκλαμβάνεται ως εχθρός-απειλή, κυρίως για εμάς και θα μπορούσαμε να την ελέγξουμε αν είχαμε επιλύσει το Κυπριακό το 2004 ή ακόμα και τώρα αν υιοθετούσαμε το πλαίσιο Γκουτέρες και ξεκινήσουν οι συνομιλίες έστω και διαδικτυακά. Αντ’ αυτού αναλωνόμαστε σε πολιτικές τύπου καταγγελιών, στο να δημιουργήσουμε κόστος στην Τουρκία (που εδώ και 46 χρόνια δεν συνέβη ποτέ), σε παραμύθια East Med και της Χαλιμάς.