Οι νέες μάσκες των διπλοπρόσωπων μασκοφόρων

Λες ότι περάσαμε στη ζωή με μάσκες. Όχι φίλε μου, όχι. Εμείς περάσαμε σε αυτή τη ζωή προ πολλού, όχι τώρα. Πάντα υπήρχαν μάσκες στη ζωή μας. Μόνο που παλιά οι μάσκες ήταν στα μάτια. Και ήταν μαύρες. Τώρα είναι στο στόμα. Και είναι άσπρες.

Οι μάσκες πάντα θυμίζουν τους εγκληματίες. Πυροβολούσαν ανθρώπους αποκαλώντας τους προδότες. Εκείνοι οι οποίοι πυροβολούσαν ήταν μασκοφόροι. Δεν αναγνωρίζονταν. Ο άνθρωπος αναγνωρίζεται πιο πολύ από τα μάτια του. Πού κοιτάνε για να καταλάβουν αν ένας άνθρωπος λέει την αλήθεια; Στα μάτια του! Τα μάτια δεν λένε ψέματα. Ακόμα και να θέλουν να πουν, δεν μπορούν. Στις ειδήσεις έλεγαν ότι «πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από άγνωστους μασκοφόρους». Ο Αϊχάν Χικμέτ πυροβολήθηκε στο κρεβάτι του από μασκοφόρους. Μπροστά στα μάτια της συζύγου του, της κυρίας Σαμπιχά. Ήταν δύο άτομα. Και φορούσαν μάσκες. Αν και τους είδε από πολύ κοντά, δεν μπόρεσε να τους αναγνωρίσει. Δεν μπόρεσε να τους περιγράψει στην κατάθεση που έδωσε αργότερα στη διερευνητική επιτροπή. «Το ένα πόδι του ενός χώλαινε», είπε μόνο. Αυτή η κατάθεση προκάλεσε πολύ λανθασμένη εντύπωση μέσα στην κοινότητά μας. Όλοι νόμισαν ότι ο δολοφόνος ήταν το γνωστό μέλος της οργάνωσης με το ψευδώνυμο «Χωλός». Έτσι διαδόθηκε παντού. Αλλά ήταν λάθος. Άλλος ήταν ο δολοφόνος. Και χώλαινε και αυτός.

Πάρα πολλά εγκλήματα σαν και αυτό διαπράχθηκαν από άγνωστους μασκοφόρους. Και κανείς τους δεν συνελήφθη. Η μάσκα είναι μια ανάμνησή μας από την περίοδο της υπόγειας δράσης. Μια θλιβερή ανάμνηση. Οι νέες γενιές δεν θυμούνται εκείνες τις ημέρες. Εκείνοι είναι παιδιά άλλων μασκοφόρων ημερών. Των χορών μασκέ. Των μασκοφόρων πολιτικών. Των δεξιώσεων μασκέ. Των μνημόσυνων με μάσκες.

Μιλήσαμε για διπλοπρόσωπους. Μιλήσαμε για χίλια δυο πρόσωπα. Ενθουσιαστήκαμε και ξεράσαμε όταν οι ρήτορες εκφώνησαν τους εθνικούς λόγους τους. Φτύσαμε στο χώμα. Στους λόγους τους. Στις ομιλίες τους. Μπροστά στα μάτια όλων μας. Διότι ήταν μασκοφόροι. Μαζί μας ήταν άλλοι και άλλοι όταν έτρωγαν. Είδαμε ότι φορούσαν μάσκα όταν ζητούσαν εθνική ενότητα και ομοψυχία. Δεν θεωρούσαν αναγκαίο να βάλουν μάσκα καθώς μοιράζονταν μεταξύ τους το πλιάτσικο. Έβαζαν τις μάσκες τους στις επισκέψεις που έκαναν σε κάποιο καφενείο ενός χωριού. Όταν έλεγαν «όλοι για έναν και ένας για όλους μας». Πάντα ήταν μασκοφόροι κατά τις τελετές των μνημοσύνων των πεσόντων. Άλλωστε τι σημαίνει διπλοπρόσωπος; Μασκοφόρος σημαίνει! Μπορούσαμε να δούμε το πραγματικό τους πρόσωπο μόνο όταν έπεφταν οι μάσκες.

Αν σε μια κοινωνία είναι περισσότεροι οι διπλοπρόσωποι από εκείνους που δεν κρύβουν ποτέ το πρόσωπό τους, η κοινωνία αυτή πνίγεται στα προβλήματα. Κάποτε εκπλήττομαι με όσους κάνουν λόγο για ανάγκη ενσυναίσθησης βάζοντας τον εαυτό σου στη θέση του άλλου. Δεν γίνεται να βγάλουμε και να πετάξουμε αυτές τις μάσκες και να απαλλαχτούμε από τη διπλοπροσωπία πριν δείξουμε ενσυναίσθηση; Πώς μπορούν να δείξουν ενσυναίσθηση όσοι αρνούνται ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό; Τώρα για πρώτη φορά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα από το οποίο υποφέρει όλος ο κόσμος. Πρώτη φορά ζει κάτι τέτοιο ο κόσμος μέσα σε αυτόν τον αιώνα. Πρώτη φορά πνίγεται όλη μαζί η ανθρωπότητα στην ίδια τραγωδία. Δεν είναι ένας τοπικός πόλεμος αυτός. Είναι ένας παγκόσμιος πόλεμος. Αυτή τη φορά όλοι, στις τέσσερις μεριές του κόσμου, ανησυχούν για τη ζωή τους και όχι μόνο οι πεινασμένοι και οι ασθενείς των φτωχών χωρών. Δεν είναι μόνο στη Συρία. Δεν είναι μόνο στην Υεμένη. Δεν είναι μόνο στο Σουδάν, στη Σομαλία, στην Αιθιοπία, στο Νεπάλ κ.λπ. Είναι παντού. Στις πιο πλούσιες και ευημερούσες χώρες. Αυτή τη φορά δεν υπάρχει ένα έγκλημα που να φορτώνεται σε οποιονδήποτε πολιτικό, σε οποιανδήποτε χώρα και σε οποιανδήποτε ιδεολογία. Υπάρχει μόνο ένας ιός. Και κανείς δεν κατηγορεί κανέναν. Όμως, μπορούν να λεχθούν πολλά για το πώς φθάσαμε σε αυτές τις μέρες και τι έκανε ο καθένας σε αυτή τη διαδικασία. Κοιτάξτε το δύσμοιρο χάλι εκείνων που επένδυσαν στα όπλα και όχι στην υγεία. Μόλυναν τον κόσμο προ πολλού. Τώρα επιστρέφουν πάνω τους όλα όσα είχαν κάνει. Και φυσικά πάνω σε όλους μας.
Ζωή με μάσκες. Τώρα όλοι παντού είναι σαν να βγήκαν από ένα μυθιστόρημα φαντασίας, μια ταινία φαντασίας και έπεσαν πάνω στη Γη. Γυρίζουν σαν φαντάσματα εκείνοι που δεν νοιάζονταν και δεν χαλούσαν την ησυχία τους την ώρα που έπεφτε η φωτιά πάνω στους άλλους. Δεν αγκαλιάζονται. Δεν φιλιούνται. Δεν κάνουν χειραψία. Κρατούν αποστάσεις μεταξύ τους. Περνούν από την κοινωνικοποίηση στην έλλειψη κοινωνικοποίησης. Από το θετικό στο αρνητικό. Ποιος ξέρει πότε θα μου πουν ξανά πλέον να βάλω ροζ γυαλιά. Μια μέρα εμείς θα βγάλουμε τις μάσκες μας. Εκείνοι δεν θα τις βγάλουν ποτέ…