Ο άστεγος που κοιτάει τον τοίχο

Θορυβώδης ησυχία, κρύο, πολύ κρύο. Τυλιγμένος με δυο τρεις κουβέρτες, ξαπλωμένος στη γωνία στη Σόλωνος και Ιπποκράτους κάτω από το κτήριο της Τράπεζας Επενδύσεων. Εν αναμονή. Ποια αναμονή; Ο κόσμος περνάει… αυτοκίνητα κορνάρουν, το πρόσωπο γυρισμένο στον τοίχο. Οι περαστικοί βλέπουν λίγο το προφίλ. Αξύριστος, βρόμικος. Το ένα χέρι πεσμένο ανάμεσα στα πόδια, κρυμμένο μέσα στο σώμα, το άλλο χέρι περνάει μέσα από τη μασχάλη και ξεπροβάλλει προς τους περαστικούς με ένα γάντι ξεφτισμένο… τα δάκτυλα μετέωρα. Ένα ποτήρι πλαστικό με δύο τρία κέρματα ψηλά σε ένα κασόνι περιμένει… περιμένει να γεμίσει, περιμένει να ζεστάνει ο καιρός, περιμένει να χορτάσει, να φύγει από κει, να ζήσει αλλιώς, όπως θα ήθελε, όπως θα του άρμοζε, όπως φαντάστηκε τον εαυτό του στα παιδικά του χρόνια.

Με ποιο τρόπο κατάπιε η λήθη τον άνθρωπο αυτόν; Ποιος είναι;

Παιδί… παιγνίδι, σπίτι, σχολείο. Τι όνειρα; Τι θα γινόταν; Πού θα κατέληγε; Ωραία χρόνια. Μπορεί, μα όχι πάντα. Ποιος ξέρει; Από πού ξεκίνησε ο άνθρωπος εκεί στη γωνία Σόλωνος και Ιπποκράτους; Φοιτητής Ιατρικής, επιρρεπής στα ναρκωτικά, φοιτητής στο Οικονομικό με πάθος στα χαρτιά. Ερωτευμένος με πάθη και ψυχολογικά, θύμα της οικονομικής κρίσης, απόκληρος από το σόι, ανώμαλος, ξεπεσμένος, χτικιό. Αθώος; Τον έφαγε η άδικη ζωή, το σαθρό κατεστημένο; Είναι ελεύθερος, του αρέσει σαν τον Γύφτο του Παλαμά να μην φυλακίζεται στις νόρμες της ζωής, να πετάει από γωνία σε γωνία, να μην έχει ανάγκη τα υλικά αγαθά. Αυτό.

Ποιος είναι ο άστεγος στη γωνία του δρόμου με το χέρι σχεδόν μετέωρο που περιμένει βοήθεια από τον περαστικό; Σχεδόν μετέωρο, σαν την αξία που δίνουμε εμείς οι συμβατικοί, οι κανονικοί ας πούμε, σε όσους θεωρούμε διαφορετικούς, ξεπεσμένους χωρίς ελπίδα. Κι αυτό ως αντίβαρο σε ό,τι θεωρούμε δικό μας αποκλειστικό δικαίωμα στην ελπίδα. Δίνεις και παίρνεις. Δίνεις ένα κέρμα, παίρνεις επιβεβαίωση της ισχύος σου, της καλύτερής σου θέσης.

Ποιος είναι ο άστεγος στη γωνία Ιπποκράτους και Σόλωνος; Είναι αυτός που βλέπουμε συχνά στους τεχνητούς εφιάλτες μας. Αυτό που γίνεσαι όταν ελευθερωθείς από τα «πρέπει» και τα «απαγορεύεται». Πρέπει να πάω στη δουλειά… απαγορεύεται να πιεις πολύ, απαγορεύεται να δοκιμάσεις αυτό… πρέπει να τελειώσεις το σχολείο, πρέπει να σπουδάσεις, να παντρευτείς, να φοράς ρούχα από το Mall. Αν δεν ακούς την πάτησες, καταλήγεις στη γωνία Σόλωνος και Ιπποκράτους.

Τίποτα. Ο άνθρωπος που βρίσκεται γυρισμένος με το πρόσωπο στον τοίχο δεν είναι τίποτα από όλα τα πιο πάνω. Είναι κομμάτι του πλανήτη που γυρίζει κυριευμένος από τον άνθρωπο.

Ο άστεγος που κοιτάει τον τοίχο ονειρεύεται… Ένα δυο κέρματα ακόμα πέφτουν στο ποτήρι του. Αυτοκίνητα κορνάρουν, περαστικοί περνάνε γρήγορα. Όσο και να βιαζόμαστε στον ίδιο τόπο θα καταλήξουμε όλοι.