Έξω από τα ρούχα μου με έβγαλε, τότε, η Ευλογία!

Καθόμουν που λέτε με τον φίλο μου τον Εύη. Από το Ευλόγιος. Και θυμόμασταν πως, από τότε που μαθεύτηκε το κακό που του έκαναν και οι υποψίες για το «Ευριπίδης» γκρεμοτσακίστηκαν πιο γρήγορα από την πολιτική υπόληψη του Αναστασιάδη, τρώει πολύ πείραγμα.

Αλλά γουστάρει.

Προτιμά, λέει, το «Ευλογία». Εγώ το «Ευλογιά». Διότι, συνήθως, όπου ακούς για την πρώτη, όπως του εξήγησα, να ψάχνεις για τη δεύτερη. Ειδικά στα δικά μας μέρη.

Καθόμουν που λέτε με την Ευλογία και τα λέγαμε. Και μου αφηγήθηκε –ξέχασα να σας πω ότι είναι και πολύ kinky– ότι μια νύχτα εκεί που έκανε cruising σε ένα πάρκο (ψαχνόταν - εμείς στην κυπριακή gay αργκό το λέμε «ετρέσιετουν»), πέρασε μπροστά του ένας hipster τύπος με το μαλλί πιασμένο πίσω –πασέ αυτός ο κότσος αλλά ας είναι– το μούσι κάπως μακρύ κ.λπ. και τον γλυκοκοίταζε.

Καλός λέει. Του χαμογελάει, πλησιάζει και ο δικός μου σχολιάζει: «Ήθελα να ‘ξερα, αφού σας αρέσει γιατί γίνεστε παπάδες, ρε φίλε;». Ο τύπος τα χάνει, και διστακτικά ερωτά: Πού το κατάλαβες;

Σόρι που θα σου το πω ρε φίλε, του λέει η Ευλογία, αλλά… βρομάς. Έχετε θέμα με την καθαριότητα και επειδή έχω καλή μύτη και γνώρισα διάφορους δικούς σας, την μπόχα του ράσου από την αλουσιά, την καταλαβαίνω. Χώρια τα θεματάκια. Βρομάει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σόρι έτσι;

Ο άλλος, λέει, άλλαξε χρώμα. Έφυγε. Ο Εύης το μετάνιωσε μετά. Αλλά, λέει, έτσι τα πετάει. Και όταν κάτι βδομάδες μετά, όπως μου εξιστόρησε, τον ξαναπέτυχε, του ζήτησε συγγνώμη. Τελικά έφυγαν μαζί.

Και έπεσε τρελή αγρυπνία με τον πατέρα.

Φώναζε λέει εκείνος, «Άγγελέ μου!», «Αρχάγγελέ μου!», «Αχ Θεέ μου!» και διάφορα άλλα που δεν μπορώ να σας πω. Σε κάποια στιγμή, ο πάτερ ανέκραξε, λέει, και... «ωσαννά!».

Δεν το είχε ποτέ εκείνος με θρησκεία ή εβραϊκά. Και έτσι του εξήγησα ότι μπαίνει σε παρακλητικούς ψαλμούς. Μάλιστα στην εβραϊκή θρησκεία από την οποία προέκυψε η χριστιανική, η τελευταία μέρα του Σουκότ, της γιορτής της Συγκομιδής (η οποία αναφέρεται και στην Καινή Διαθήκη), ονομάζεται Χοshανά Ραμπά, Mεγάλο Ωσαννά δηλαδή.

Ο Εύης κόμπασε ότι έτσι εξηγείται, αφού το δικό του... ωσαννά, λέει, είναι -πώς να σας το πω- ωσάν να... βλέπει κανείς πρώτη φορά. Του το έδωσε η φύσις το χάρισμα, λέει. Του είπα πως αυτό είναι πολύ lame και άθλιος. Απτόητος εκείνος επέμεινε. Και εκεί έμεινα άφωνος να παρακολουθώ.

Κάπου, λέει, είχε διαβάσει το εξής: ότι όταν μία γυναίκα είναι έγκυος και κάνει συχνά σεξ και εάν ο πατέρας είναι πολύ… προικισμένος, τότε το παιδί από το ντάμπα ντούμπα στο κεφάλι του, όταν γεννηθεί βγαίνει παπάς. Εάν δε ο «δράστης» είναι άλλος από τον πατέρα –γείτονας κ.λπ.– και εάν εκτός από την κλασική οδό της συνευρέσεως υπάρξει επαφή και από… αλλού, στην ίδια συνεύρεση, τότε το παιδί βγαίνει –ακούστε τώρα– Μητροπολίτης ή και Αρχιεπίσκοπος.

Ω, θύμωσα. Θύμωσα πολύ! Είπαμε αλλά...

Ποιος εχέφρων άνθρωπος άλλωστε θα έλεγε τέτοιες;... Έλεος! Και εκεί ξύπνησα. Ήταν χθες, Τετάρτη. Και είχα πει να πάρω έναν υπνάκο ακόμα αφού ξύπνησα το πρωί και είδα τις ειδήσεις.

Ανάμεσά τους και το ξέπλυμα του Μόρφου –εδώ ξεπλένουν άλλοι, αυτοί θα κωλώσουν;– το οποίο γιά να δούμε εάν οδηγήσει και στο ξέπλυμά του από τον γενικό εισαγγελέα, δεδομένου ότι εδώ και δύο χρόνια δεν απαντά για την υπόθεση του Αρχιεπισκόπου, εξίσου καραμπινάτη. Γι’ αυτό, μάλλον, τα είδα στον ύπνο μου.

Για τα άλλα δεν ξαφνιάστηκα. Το περίμενα. Μιλάμε για ένα κράτος βαθιά τριτοκοσμικό, η επίφαση δημοκρατίας του οποίου φαίνεται κάτι τέτοιες στιγμές.

Και όνειρο να μην ήταν, όμως, θα έλεγα στην Ευλογία πως δεν τα συμμερίζομαι. Είναι πράγματα αυτά;

Ναι, είναι αλήθεια πως το πρόβλημα του κλήρου ξεκινά και καταλήγει στο σεξ, την έλλειψή του ή την ενοχική ικανοποίησή του, be it gay or straight. Άλλωστε, απασχόλησε και κορυφαίους του πνεύματος, διεθνώς.

Δεν τους άφηναν να παντρευτούν για να μην κινδυνεύουν τα ριάλια της εκκλησίας από το γάμο τους και το πληρώνουμε όλοι ακόμα.

Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι το κοινωνικό στίγμα οδηγεί ακόμα και σήμερα πολλούς gay από περιβάλλοντα που δεν θα τα έλεγες ευπαίδευτα –μορφωτικά και κοινωνικά– μάλλον το αντίθετο, στα μοναστήρια κ.λπ., για να βιώνουν την άρνησή τους ως ομοφοβία.

Εξ ου και τα πλήθη των... αδελφών μας που φορούν ράσα αλλά φωνάζουν όταν οι άλλες βάζουν άλλο είδος φουστανιού.

Και φυσικά, γεγονός είναι ότι ο ρατσισμός φωλιάζει παντού ακόμα. Με τις υποθέσεις των καταγγελιών ακόμα και ρατσιστικής βίας ενάντια σε ΛΟΑΤΙ άτομα να μπαίνουν στο συρτάρι. Αλλά, μισό σχόλιο να κάνεις για τη μαγική παντόφλα ενός μάγου της Εκκλησίας ΛΤΔ, σε κυνηγούν, όπως κυνηγούν τους εκτός Εκκλησίας ΛΤΔ μάγους. Όπως αλήθεια είναι επίσης ότι κανείς δεν διώχνεται από το σπίτι του γιατί είναι παπάς ή από τη δουλειά του γιατί είναι χριστιανός, και κανένας δεν πειράζει ούτε τους μεν ούτε τους δε.

Όμως, έλα που ζούμε σε μια κοινωνία και ένα κράτος που το διοικούν μαφιόζοι, με διάφορες ενδυμασίες. Μια Πολιτεία για το... σημείο του κομπασμού του «φίλου μου». Και μόνο για αυτό, όμως, φοβάμαι.

Υστερόγραφο: Η Στήλη ευτυχώς θα λείψει από αύριο. Θα τα ξαναπούμε στις 16 του μήνα. Α, ναι. Και όσοι είστε απόδημοι και γκρινιάζετε, ντροπή σας και πάλι.