Η πανδημία των φτωχών και των ανόητων

 

 

Σε πανδημία των φτωχών και των ανόητων έχει πλέον εξελιχθεί η Covid. Από τα 4,5 δισεκατομμύρια δόσεις εμβολίων που διοχετεύθηκαν διεθνώς μέχρι στιγμής, λιγότερα από 200 εκατομμύρια δόσεις δόθηκαν σε χώρες χαμηλού εισοδήματος, με αποτέλεσμα μόνο το 1% των πολιτών των φτωχών χωρών του κόσμου έχουν λάβει έστω και μια δόση. Ακόμα λιγότεροι έλαβαν και τις δύο δόσεις. Και ενώ στις χώρες της Δύσης, συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου, οι εμβολιασμένοι πλέον πλησιάζουν το 60%-70%, ανάλογα με το αν υπολογίζεται μόνο η πρώτη ή και η δεύτερη δόση, ο μέσος όρος του ποσοστού πλήρως εμβολιασμένων στις χώρες υψηλού εισοδήματος είναι μόνο 40%. Στις μεσαίου εισοδήματος χώρες το ποσοστό είναι κάτω από 20% και στις μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος, δεν ξεπερνά το 10%. Στις φτωχές χώρες είναι 1%.

Μαζί με το πιο πάνω συνταρακτικό δεδομένο, καλό είναι να συνειδητοποιήσουμε και κάτι άλλο. Ότι τα χαμηλά στατιστικά στοιχεία που έχουμε για τη διασπορά του ιού στην Αφρική, Νότιο Αμερική, Νοτιοανατολική Ασία δεν δείχνουν ότι εκεί ο ιός δεν «θερίζει». Απλώς δεν «δείχνουν» και πολλά, επειδή δεν μετρούμε όπως θα έπρεπε. Θα ήταν αφέλεια, ουσιαστικά, να πιστεύαμε ότι γίνονται συστηματικά τεστ στη Ρουάντα, στην Μπαγκλαντές ή στην Παραγουάη για παράδειγμα, στον βαθμό και στο εύρος που γίνονται στην Ευρώπη και στην Αμερική. Με άλλα λόγια, απλώς ο αριθμός των 214 εκατομμυρίων κρουσμάτων που έχουμε μέχρι στιγμής καταγράψει στον πλανήτη, είναι παραπλανητικός. Στην πραγματικότητα είναι μεγαλύτερος.

Όπως γίνεται αντιληπτό, με τέτοια στοιχεία ενώπιόν μας η πανδημία μάλλον θα μείνει μαζί μας, όσες «ζώνες» εμβολιασμένων και αν δημιουργήσουμε. Με παράδειγμα την έξαρση στην Ινδία που οδήγησε στην περιλάλητη μετάλλαξη Δέλτα που επικράτησε στον πλανήτη και απειλεί με νέο κύμα περιορισμών και ταλαιπωρίας την ανθρωπότητα το φθινόπωρο, εύκολα μπορεί κανείς να υπολογίσει ότι με τέτοια ποσοστά μη εμβολιασμένων στις φτωχότερες και συνήθως μεγάλου πληθυσμού χώρες χαμηλού εισοδήματος η επόμενη έξαρση θα οδηγήσει σε ακόμα μια νέα μετάλλαξη. Και ακολούθως σε μια επόμενη και ούτω καθεξής. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιδημιολόγος ή γιατρός για να το προβλέψει. Το τι είδους μετάλλαξη θα είναι, πόσο μεταδοτική και επικίνδυνη μπορεί να καταλήξει να είναι, θα το δούμε. Και αν συνεχίσουμε όπως πάμε, το αλφάβητο δεν θα είναι αρκετό για να καταγράψει τις μεταλλάξεις που θα προκύψουν, μέχρι που η πανδημία να ενσωματωθεί στην καθημερινότητά μας και να γίνει κανονικότητα, έχοντας στο ενδιάμεσο αφανίσει εκατομμύρια ανθρώπους και έχοντας αποστερήσει από μια ολόκληρη γενιά το οικονομικό και κοινωνικό της μέλλον.

Γι' αυτό είναι ακόμα πιο αναγκαίο να στραφούμε προς τη διαχείριση της ανοησίας, αφού τους φτωχούς και τους ταλαιπωρημένους του πλανήτη δεν φαίνεται να τους λαμβάνουμε και πολύ υπόψη. Κυνικά, ίσως, να σκεφτόμαστε πως αν δεν νοσήσουν από Covid θα νοσήσουν από κάτι άλλο, πιθανόν και χειρότερο. Αν δεν πεθάνουν από την πανδημία, θα πεθάνουν από κάτι άλλο εξίσου τυχαίο και απεχθές, αλλά απευκταίο αν ήμασταν πιο επιμελείς στη διαχείρισή του. Οπότε, αφού τους έχουμε που τους έχουμε αφήσει στην τύχη τους, ας στραφούμε τουλάχιστον στην περιστολή όλων εκείνων που λόγω «παρεξηγήσεως στη νόηση των πραγμάτων» θεωρούν δικαίωμά τους τη διασπορά ενός ιού που έχει μέχρι στιγμής γονατίσει το σύστημα υγείας μας, διαλύσει την οικονομία μας και έχει στείλει στον τάφο κοντά στα 4,5 εκατομμύρια ανθρώπους.