Ο Ευριπίδης απέθανε. Ζήτω ο Εveryπήδης! Και όπου μας έβρει...

«Παιδιά μου! Δώστε το δεξί σας χέρι, δώστε στη μάνα σας να το φιλήσει. Χεράκια αγαπημένα, ακριβό στόμα, κορμάκι ευγενικό, γλυκές θωριές μου, να είστε ευτυχισμένα!».

Μέχρι προχθές ο «Θρήνος της Μήδειας» ήταν ίσως η πιο συγκλονιστική αναφορά σε αρχαίο δράμα η οποία έχει να κάνει με παιδιά. Not anymore. Τώρα πια η σπαρακτική κραυγή από το «Όραμα του Φούλη» απλώνεται ολούθε. Και επισκιάζει ερμηνείες ιστορικές, όπως αυτές της Παξινού, όχι μόνο στο αριστούργημα αυτό του Ευριπίδη, αλλά και σε έργα πιο σύγχρονα όπως λ.χ. στην «Τρελή του Σαγιό» του Ζιρωντού.

Όσοι όμως έζησαν Φούλη (σ.σ. χωρίς «τον» διότι πλέον και η εμπειρία Ζω Φούλη είναι μια κατηγορία από μόνη της), όσοι λοιπόν έζησαν Φούλη στην εκπομπή της Γωγώς τις προάλλες, στην εκπομπή «Ευθέως» στο ΡΙΚ1, αλλά και όσοι είδαν τα διάφορα βίντεο που κυκλοφορούν με μουσικές και άλλες επενδύσεις, θα συμφωνήσουν πως ο Αβέρωφ, εδώ, έφερνε κάτι από αρχαίο δράμα περισσότερο. Και τον «Θρήνο της Μήδειας» που λέγαμε.

Το ύφος παρέπεμπε ξεκάθαρα στον Ευριπίδη. Και η ουσία δεν θα ήταν υπερβολή να έλεγε κανείς ότι… everyπήδηξε, ώτα και όμματα, των ανυποψίαστων τηλεθεατών (και χρηστών του facebook μετά).

Τυχεροί, για να μείνουμε λίγο στο αρχαίο δράμα, εκείνοι που θα τους κάλυπτε η επίσης περίφημη φράση του Οιδίποδα στον μάντη, στον «Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή. Το: «Τυφλός τα τ’ ώτα τον τε νουν τα τ’ όμματα ει!», δηλαδή, «είσαι τυφλός και στα αφτιά και στον νου και στα μάτια. Μόνο εκείνοι ευτύχησαν. Οι άλλοι μια ζημιά την έπαθαν σίγουρα.

Μικρή ή μεγάλη, θα σας γελάσω. Ελπίζω το πρώτο Φούλη μου, διότι θα έχεις το κρίμα μας και μικρό δεν θα είναι.

Ερωτήθη ο Αβέρωφ για το όραμά του σχετικά με την παιδεία μας. Το απομαγνητοφώνησα με πολύ δισταγμό σκεπτόμενος πως στο κείμενο θα έχανε. Η απόδοση εννοώ. Όμως, διαβάζοντάς το αντιλήφθηκα πως μιλάμε για ένα μεγαλείο! Ακόμα και χωρίς την εικόνα και τον ήχο. Και θα ήθελα να σας το αποδείξω παραθέτοντάς το.

Φώτα! Η Μήδεια, εδώ ο Φούλης, έχει διατάξει τα παιδιά να πάνε πίσω στο Παλάτι. Ο Φέρητας και ο Μέρμερος (σ.σ. τα μάτια και τα αφτιά μας αντίστοιχα) ζουν ακόμα. Αλλά, όπως και στο δράμα, όχι για πολύ.

Ο Φούλης παίρνει μια βαθιά ανάσα, τα μάτια του βουρκώνουν και ακριβώς, συγκλονιστικό σας λέω, όπως η Μήδεια του Eυριπίδη, εδώ του Everyπήδη στο μοναδικό εκείνο: «και μανθάνω μεν οία δραν μέλλω κακά, θυμός δε κρείσσων των εμών βουλευμάτων, όσπερ μεγίστων αίτιος κακών βροτοίς»…

… στα νέα ελληνικά, «παρόλο που ξέρω ποια φρίκη θα τολμήσω, πιο μεγάλος είναι ο θυμός από τα λογικά μου, αυτός που τα δεινά του κόσμου γεννάει», μας αποτελειώνει αργόσυρτα και βασανιστικά!

Αυτολεξεί (σ.σ. όπου αποσιωπητικά και μια σαδιστική παύση): «Τι θα ‘θελα… Για την παιδεία και τα παιδιά μας… Το πρωί… να περνά το σχολικό λεωφορείο… να παίρνει τα παιδιά με ασφάλεια, στο σχολείο...».

Και αμέσως μετά: «Να ’ναι το εκπαιδευτικό σύστημα που έχω προαναφέρει… το μεσημέρι… να τρώνε ένα ποιοτικό… φαγητό, στο σχολείο, να μένουν και στις δύο και στις τρεις και στις τέσσερις η ώρα… να κάνουν τις δραστηριότητές τους, μαζί με τους δασκάλους και τους καθηγητές τους να δουν.. και μέρος της κατ’ οίκον εργασίας… και η ώρα τέσσερις, το λεωφορείο… να φέρνει το κάθε παιδί με ασφάλεια στο σπίτι…».

Πάμε και στην κορύφωση: «Και να ‘ναι το παιδί στο σπίτι με τη μάνα, με τους γονείς… να χαρούν… τη ζωή… να χαλαρώσουν… να απολαύσουν… τον αγαπημένο τους περίπατο… το περπάτημα στην αυλή… στο πάρκο… αυτά μπορώ να περιγράψω».

Συγχώρεσέ με, Ευριπίδη.

Αλλά τόσο… τραγικό, δεν θα τον εκτιμούσες και εσύ;

Υστερόγραφο: Το λεωφορείο θα είναι στις τέσσερις! Να πείτε στα κακομαθημένα σας να είναι εκεί στην ώρα τους, μην γίνω Μήδεια! Ντα;