Από τη μία είναι η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση, η οποία δεν ξέρω εάν έχει κάποιον να τη συμβουλεύει σε θέματα επικοινωνίας ή εάν διαμορφώνει την επικοινωνιακή της πολιτική στη βάση κάποιου εγχειριδίου από αυτά που πουλούν στα βιβλιοπωλεία.
«Politics for dummies», ένα πράγμα. Αλλά ακόμα κι αυτό θα μπορούσε να την είχε βοηθήσει να σκεφτεί πως δεν μπορεί να βγάζεις τον ίδιο τον Δεσμεύομαι Αναστασιάδη στην επίθεση και το επιχείρημα να είναι ηθικό - όπως καλή ώρα ο Όρκος του Ιπποκράτη.
Είναι για τον ίδιο λόγο που ήταν εξίσου τραγική η ιδέα να τον αφήσουν στα μέσα του Δεκέμβρη να δώσει συνέντευξη και να πει ότι οι γιατροί πρέπει να καταθέσουν τις φορολογικές τους δηλώσεις.
Διότι, όσο λίγοι κι αν θυμούνται τα ρεζιλίκια με το Πόθεν Έσχες του ιδίου, του Συλλουρουθκιού και των πλείστων πολιτικών αρχηγών, κάποιοι θυμόμαστε, μπορούμε αλλά και πρέπει να τον υπενθυμίσουμε πως δεν φάνηκε και πολύ -πώς να το πω τώρα;- λογκό όταν δήλωσε…
… ότι έχει μόλις 6.138 ευρώ συνολικές καταθέσεις στις τράπεζες, ένα αμπέλι και δώδεκα χωράφια στο Πέρα Πεδί (κληρονομιά από τον παππού του, όπως εξήγησε) και δύο διαμερίσματα στη Νεάπολη αγορασμένα το 1980, ένα αυτοκίνητο αξίας 15.000 ευρώ σήμερα και κάτι μετοχές.
Από την άλλη είναι οι γιατροί. Οι γιατροί που δεν είναι όλοι φοροφυγάδες. Όχι. Ούτε ζουν όλοι στα πλούτη. Ούτε είναι όλοι άπληστοι και όσοι από αυτούς φοροδιαφεύγουν, που είναι πολλοί και τα λεφτά είναι τρελά συνολικά, δεν είναι οι μοναδικοί που το κάνουν. Υπάρχουν κι άλλες ομάδες επαγγελματιών. Με ακόμη περισσότερα.
Τούτου λεχθέντος, εμένα δεν με πείθουν οι γιατροί και ο ΠΙΣ. Οφείλω να είμαι ειλικρινής και να σας πω ότι, βλέποντας πώς ενήργησαν τις τελευταίες μέρες, με τις αναιρέσεις τους ειδικά και μιλώντας πότε για ικανοποίηση όλων των απαιτήσεών τους και πότε για «ξεκλείδωμα» με ικανοποίηση δύο από αυτές, η τακτική τους ήταν σαφής και ξεκάθαρη.
Είναι άλλωστε η τακτική που εφαρμόζουν οι πλείστες από τις άλλες ομάδες επαγγελματιών σε αυτή τη χώρα. Προσπαθούν να κερδίσουν όσο πιο πολύ μπορούν την κοινή γνώμη –εδώ με αναλύσεις επί αναλύσεων γιατί το ΓεΣΥ δεν θα δουλέψει– και κοιτάζοντας μόνο την πάρτη τους, παραμένουν αδιάλλακτοι. Και εκβιάζουν χωρίς να δίνουν δεκάρα.
Για αυτό είναι που θέλω να ακούσω και τους γιατρούς που διαφωνούν είτε με την απόφαση του ΠΙΣ είτε με τις αθλιότητες των emails του προέδρου τους, να αντιδρούν και να τοποθετούνται. Αλλιώς δεν μπορώ να ξεχωρίσω τους μεν από τους δε.
Και θέλω να τους ακούσω επίσης να τοποθετούνται ξεκάθαρα για το σκανδαλώδες θέμα της εκτεταμένης φοροδιαφυγής. Όχι στη λογική του «ας τους πιάσει ο Φόρος». Στο τι οι ίδιοι ως επαγγελματίες και υπεύθυνοι πολίτες έχουν να προτείνουν για τον κλάδο τους, αφού κιόλας το επιχείρημα είναι και η προσβολή της αξιοπρέπειάς τους, όπως μας είπαν.
Και από αυτό, ακριβώς, θέλω να πάω στη μέση. Εκεί όπου βρίσκεται ο κόσμος. Αλήθεια, δεν θίγεται η αξιοπρέπεια των γιατρών, του Προέδρου και όλων μας, όταν άνθρωποι χρειάζονται περίθαλψη και δεν μπορούν να την έχουν;
Όταν πεθαίνουν σε λίστες αναμονής ή ζητιανεύουν λεφτά από συγγενείς και φίλους –οι τυχεροί από αυτούς– για να πάνε στον γιατρό; Όταν άνθρωποι διαγιγνώσκονται με σοβαρές ασθένειες που απειλούν την υγεία ή και τη ζωή τους και επειδή δεν έχουν τα λεφτά και δεν μπορούν πια να ασφαλιστούν όπως εμείς, πρέπει να περιμένουν δύο χρόνια για να δουν γιατρό; Τι γίνεται τότε με την αξιοπρέπειά μας;
Κατανοητές οι ενστάσεις. Κατανοητοί οι φόβοι. Όμως η κοινωνία, με τους φόρους της οποίας καλύπτονται και οι απώλειες της τεράστιας φοροδιαφυγής και οι κερδοφόρες για κάποιους παραπομπές ασθενών από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα (χωρίς να φταίει για αυτές ο ιδιωτικός, αλλά η αναλγησία, η διαφθορά και τα καπετανάτα στον δημόσιο κυρίως), αυτή η κοινωνία λοιπόν έχει κουραστεί.
Και ποσώς την ενδιαφέρει να ακούσει τώρα τις ενστάσεις οιουδήποτε ως δικαιολογία για την κατάρρευση του ΓεΣΥ, το οποίο φτιάχτηκε μετά από τόσες δεκαετίες, λόγω πάλι των συμφερόντων και της διαφθοράς. Η καθυστέρηση εννοώ.
Η κοινωνία θέλει και απαιτεί να αρχίσει κάτι και να διορθωθεί στη συνέχεια όπου υπάρχει πρόβλημα. Και αυτό ακριβώς είναι που επιτάσσει η λογική. Τουλάχιστον όσων η συνείδησή τους δεν τους επιτρέπει να ανέχονται να ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία, απάνθρωπη και ανίκανη να φροντίζει για πράγματα στοιχειώδη.
Και για ανθρώπινες ζωές, ενίοτε.
