Στην κάθε είδηση, σ’ αυτή τη χώρα ειδικά, πρέπει να μην ξεχνάμε και το παρασκήνιο. Διότι αυτό είναι συχνά η ίδια η είδηση.
Καλή ώρα: Πέφτουν, λέει, οι υπογραφές για το νέο στάδιο της Λεμεσού. Εδώ, θα πρέπει να θυμηθούμε τα βασικά.
Ότι, πρώτον, μέχρι να παρέμβει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και να τους σταματήσει, οι ταγοί μας, αυτοί οι οποίοι κατά τα άλλα κόπτονται για τον λαό, ήταν έτοιμοι να χτίσουν το στάδιο και να παραδώσουν την ιδιοκτησία του σε τρία σωματεία μέσω κοινής εταιρείας.
Ότι, δεύτερον, η γη στην οποία θα κτιστεί, ήταν κρατική αλλά θα εκμισθωνόταν στην εταιρεία των τριών σωματείων και η ΕΕ ζήτησε ακύρωση της διαδικασίας και επιστροφή της γης στο κράτος.
Και ότι, τρίτον, ζήτησαν οι Βρυξέλλες το γήπεδο, από τη στιγμή που κτίζεται από το κράτος, να μην χρησιμοποιείται μόνο από τα τρία εκείνα σωματεία. Δεν είναι θέμα των όποιων σωματείων, βέβαια, είναι θέμα σοβαρότητας του κράτους και χρηστής διοίκησης.
Eυτυχώς που υπάρχει και η Ευρώπη, να λέμε. Και είναι γεγονός πως χωρίς το δικό της «όχι» το θέμα θα ήταν ήδη λήξαν.
Ωστόσο, οι ταγοί που λέγαμε οι οποίοι είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για τα ψηφουλάκια (και εδώ παίζονται πολλά ψηφουλάκια από την Αριστερά μέχρι και την Ακροδεξιά) βρήκαν τρόπο να παρακάμψουν την Κομισιόν, έχοντας ήδη έτοιμο το Plan B.
Άλλωστε μόνο σε τέτοια θέματα υπάρχει Plan B σ’ αυτή τη χώρα.
Το γήπεδο θα χτιστεί με τους φόρους μας και θα παραχωρηθεί ατύπως στα τρία σωματεία, με τη γη να μην εκμισθώνεται στην εταιρεία και τις εγκαταστάσεις να παραμένουν, τυπικά (και μόνο), στην ιδιοκτησία του κράτους. Ουσιαστικά το ίδιο πράγμα απλώς δεν θα μπει κάτω έτσι ακριβώς. Και θα μπει στον προϋπολογισμό.
Τα σωματεία θα το εκμεταλλεύονται στο όνομα του «αθλήματος» του ποδοσφαίρου και της προώθησής του (με τους οκτώ στους έντεκα παίκτες να είναι εισαγωγής) την ώρα που τα υπόλοιπα αθλήματα, τα απευθυνόμενα όντως σε Κύπριους, φυτοζωούν και οι γονείς ενίοτε αγοράζουν στολές και άλλα.
Ίντα τόπος;
Μην φωνάζετε μετά όμως έτσι; Διότι δεν άκουσα κανέναν να φωνάζει ούτε και τότε που έσκασε η ιστορία, ούτε και όταν το κράτος πετά εκατομμύρια σε κάτι τέτοια από τα οποία περνάνε και πολλά άλλα αδιαφανή, για να το θέσω κομψά και καταλήγουν αλλού...
Μόνο για τους πρόσφυγες φωνάζετε πολλοί. Καλά να σας κάνουν. Ε μα ναι. Δεν έχει σημασία κανείς να χαϊδεύει το είδος μας. Ή καλύτερα, σημασία έχει να μην το χαϊδεύει, εάν θέλει να ελπίζει σε κάτι.
Μιλάμε για μια κοινωνία ο κώλ… της οποίας –και συγχωρέστε με– είναι χουφτωμένος μέρα - νύχτα αλλά δεν αντιδρά ποτέ και δεν μιλά διότι έχει μάθει να φιλά τον κώλ… πολλών και διαφόρων άλλων, διεφθαρμένων αλλά με δύναμη τους οποίους μπορεί να χρειαστεί παρακάτω. Και την ίδια ώρα να κλοτσά, βγάζοντας το άχτι της, τον κώλ… του κάθε κακομοίρη ο οποίος θα έχει την ατυχία να φτάσει στα μέρη της, π.χ., μην ξέροντας τι τον περιμένει.
Ή είναι από τα μέρη της αλλά δεν είναι απατεώνας για να αξίζει το θαυμασμό της.
Μια κοινωνία η οποία ενοχλείται από όλους εκείνους στους οποίους μπορεί ανέξοδα να κάνει bullying, ντόπιους και ξένους, αλλά δεν την πειράζει ότι σύσσωμο το σύστημα (με πρώτα και καλύτερα τα δήθεν αντισυστημικά φασιστάκια) πετάει απίστευτα λεφτά, όπως λ.χ. τα οκτώ τόσα εκατομμύρια στους μισθούς των παπάδων παρότι συμφώνησε με την Αρχιεπισκοπή του Πανάθλιου Β’ να επωμιστεί εκείνη το κόστος.
Την ώρα που λ.χ. επίσης κόβει το επίδομα των γιορτών στους μισούς χαμηλοσυνταξιούχους. Κι αυτούς τους έχει χεσμένους η κοινωνία.
Την ώρα που εξαγγέλλεται προεκλογικά ότι θα δωθούν επιδόματα στους αιχμαλώτους οι οποίοι πολέμησαν για να τη σώσουν και τελικά τα επιδόματα αυτά είναι της τάξης των επτά ευρώ! Και τόσα άλλα.
Αυτή η ίδια κοινωνία η οποία ζει μες στη ρεμούλα και τη διαφθορά που της καταστρέφει το μέλλον της και δεν ενοχλείται είναι κατά τα άλλα στα άρματα και φωνάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενάντια σε όποιον και σε ό,τι δεν μπορεί να αμυνθεί εναντίον της.
Είναι η κοινωνία των τριών «Α». Των αμόρφωτων, αππωμένων και αμπάλατων bullies.
Μια κοινωνία η οποία δεν μπορεί να αλλάξει διότι δεν θέλει να αλλάξει. Και γουστάρει να βουλιάζει στον βούρκο της ττοππουζοσύνης της μέρα - νύχτα κάνοντας την ξύπνια και την προχωρημένη. Αιώνιο θύμα του 1% που κάνει πάρτι στην πλάτη της εσαεί, ενίοτε και του κάθε αμόρφωτου φασίστα και των ελλειμμάτων του ο οποίος παίζει με την τάχα περηφάνια της.
Τη φαντασιακή. Αυτήν που δεν την έχασε κανείς άλλος, για να την βρει αυτή ειδικά η κοινωνία. Είναι και για να γελάει κανείς.
Ή να κλαίει, ανάλογα.
