Η κατάρα της ύλης... (Ενός καταϊδρωμένου καθηγητή)

Φαντάσου λοιπόν να είσαι 12 χρονών και να πρέπει να διαβάζεις για εξετάσεις 6-7 αντικείμενα (εδώ, δεν υπολογίζουμε την ύλη των ιδιαιτέρων, της Μουσικής, των Αγγλικών κ.λπ., ούτε τις ασκήσεις που πρέπει να κάνεις αν έμπλεξες με αθλητισμό). Μιλάμε για πολλή ύλη. Οι περισσότεροι καθηγητές στο κυπριακό γυμνάσιο δεν προλαβαίνουν να την καλύψουν. Βουρούν και αυτοί μαζί με τους μαθητές. Οι γονείς το ξέρουν, μα ούτε αυτοί μπορούν να κάνουν κάτι. Το ίδιο και οι επιθεωρητές και ο υπουργός. «Έτσι είναι», είναι η απάντηση, και βγάλτε τα πέρα όπως μπορείτε. Μεγάλο λοιπόν το άγχος των δωδεκάχρονων, που ποτέ πριν δεν είχαν εξετάσεις στο δημοτικό. Και η πλάκα είναι πως δεν αλλάζει η ύλη μέχρι και την τελευταία τάξη του λυκείου, δεν έχει το παιδάκι λοιπόν την ευκαιρία να προσαρμοστεί. Για παιχνίδι μην το συζητάς καν. Μιλάμε για ψυχρή και τοξική πρόωρη ενηλικίωση, που με μαθηματική ακρίβεια θα δημιουργήσει νευρωτικούς ενήλικες. Οι ειδικοί το φωνάζουν, μα κανείς δεν τους ακούει. Η μόνη ευτυχία των παιδιών είναι η ευτυχισμένη κενή, αν αρρωστήσει η κυρία Σοφούλλα ή χτυπήσει στο highway ο Διονύσης. Μα και αυτή την κενή την έκαναν… -δημιουργική- και καλά, όπου «δημιουργικότητα» είναι ακόμα ένα μάθημα, εντάξει, πιο χαλαρό ας πούμε. Δεν είναι δημιουργικότητα ας πούμε να βγει ο δάσκαλος στην αυλή με τους μαθητές του και να μιλά για ωραία θέματα όπως οι κάμπιες και τα μυστήρια της ανθισμένης πικροδάφνης; Και δώσ' του να διδάσκει σε ένα μάθημα τους Περσικούς Πολέμους και όλες τις μάχες, σε μισό το πολιτικό έργο του Περικλή, και δείξε του και κανέναν κούρο να καταλάβει την τέχνη και πες του δυο λόγια για τον Κίμωνα, μα μην ξεχάσεις στο τέλος να του τα δώσεις όλα μαζί σε φυλλάδια για να είμαστε όλοι καλυμμένοι και ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Από τα πιο πάνω ωραία θέματα θα μείνει μόνο ο εφιάλτης - κυριολεκτικά και μεταφορικά και καθόλου τυχαία. Κάθε τέλος σχολικής χρονιάς, τη μάστιγα που ονομάζεται ύλη όλοι τη θυμούνται και όλοι τρέχουν να προφτάσουν. Αν ξεχάστηκες κάπου στη μέση της χρονιάς (εκεί που έκανες και τα καλύτερά σου μαθήματα), τώρα κομμένες οι συζητήσεις και οι διερευνήσεις και τα πολλά-πολλά. Ύλη και μόνο ύλη, να βγει να τελειώνουμε. Όπως αδειάζει ένα βυτιοφόρο τα παλιόνερα μιας τουαλέτας για να ξαναγεμίσει την επόμενη μέρα. Και αν το βυτιοφόρο κουβαλά σκατά, οι Περσικοί Πόλεμοι έχουν μια μεγαλύτερη σημασία, η Συμμαχία της Δήλου θέλει περισσότερο ξεκαθάρισμα (ειδικά αν τα παιδάκια δεν έχουν ακούσει καν τη λέξη «συμμαχία»). Μεγάλος μπελάς σου λέω, ο οποίος αφήνει τα ψυχολογικά του σε όλους. Μείωση ύλης τώρα. Χτες αν είναι δυνατόν. Το πρώτο ταπεινό βήμα για καλύτερη παιδεία. Την άλλη λύση που οδηγεί στην αποτυχία τη συζητήσαμε χίλιες φορές και πουθενά δεν οδηγηθήκαμε. Όλοι στο κάτω-κάτω το ίδιο καλό της παιδείας ζητούμε. Ελπίζω δηλαδή.