Πλησιάζει η νέα αγωνιστική του πρωταθλήματος και όσα έγιναν στο Τσίρειο θα επικαλυφθούν. Πολύ πιθανόν να μην γίνουν επεισόδια αυτήν την αγωνιστική. Ίσως με όσα έγιναν στη Λεμεσό και με όσα συζητούνται καθημερινά για τη βία στα γήπεδα να δώσουν ραντεβού κάποια άλλη εβδομάδα.
Το θέμα της βίας στα γήπεδα δεν είναι καθόλου αθλητικό. Ούτε καν ποδοσφαιρικό. Είναι ένα πολιτικό πρόβλημα παντού και όπου εμφανίζεται.
Για να υπάρξει η Μάργκαρετ Θάτσερ που πήρε αυστηρές αποφάσεις για τη βία στη Μεγάλη Βρετανία, υπήρχε και ένα πολιτικό υπόστρωμα που της επέτρεψε να κινηθεί. Το έλαβε υπόψη αλλά προχώρησε και με πολύ σκληρά μέτρα επέβαλε τη θέλησή της.
Πολιτική χωρίς θέληση δεν υπάρχει. Στην Κύπρο η θέληση για να κινηθούν οι αποφάσεις πρέπει να φιλτραριστεί μέσα από αμέτρητες σκοπιμότητες και μικροπολιτικά συμφέροντα. Η βία που εκτονώνεται στα γήπεδα είναι μια βία που αντλεί περιεχόμενο από την κοινωνία. Η κοινωνία της Κύπρου πριμοδοτεί όλους αυτούς που δεν αισθάνονται πετυχημένοι και διά της κερκίδας διοχετεύουν τη δυσφορία τους που εκρήγνυται κατά καιρούς.
Οι αποφάσεις για την ποδοσφαιρική βία συζητιούνται τόσο καιρό αλλά πάντα, κι επειδή οι επηρεαζόμενοι και τα συμφέροντά τους θίγονται, κάνουν υπομονή δυο-τρία εικοσιτετράωρα, σβήνει η κριτική και όλα επανέρχονται στην προτέρα κατάσταση.
Η βία σε μια κοινωνία δεν παρατηρείται μόνο στα γήπεδα. Εκεί έχουμε το αποκορύφωμά της που γίνεται μάλιστα και θεαματικό, αφού μεταδίδεται και ζωντανά κι έχει δεκάδες χιλιάδες οπαδούς. Στην Κύπρο του κομματικά πολιτικοποιημένου ποδοσφαίρου το μόνο που δεν υφίσταται είναι η πολιτική συνείδηση για αυτό καθ’ αυτό το πρόβλημα.
Αν μπορούσαν να παρθούν κρίσιμες και σκληρές αποφάσεις θα σήμαινε πως αρχίσαμε να ωριμάζουμε. Πως άρχισε να σέβεται ο ένας τον άλλο, τον ανέχεται ως συμπολίτη του κι όχι ως αντίπαλό του. Είμαστε πάρα πολύ πίσω. Μια συνοπτική ματιά στο προεκλογικό κλίμα θα αποκάλυπτε πόσο ανώριμοι είμαστε. Εδώ και μέρες έχουν ”πεθάνει” υποψήφιο πολιτικό ηγέτη και το μόνο που συμβαίνει είναι μια ακατάσχετη φλυαρία που αναπαράγει το ανοσιούργημα. Τα καταπίνει όλα ο ανώριμος ευσεβοποθισμός μας, η ευκολία της απαξίωσης και ο συρφετός των ειδικών πάσης ανάλυσης.
Η βία στα γήπεδα είναι το απόστημα μιας κοινωνίας που σπάει κάθε τόσο. Όλοι ασχολούνται με το σύμπτωμα και την ασθένεια δεν την αγγίζουν. Ανωριμότητα τη λένε.
