Αν υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα στο κυπριακό σχολείο σήμερα, αυτό είναι η παντελής έλλειψη στόχων από τους μαθητές. Ο Κωστάκης κάθεται στο θρανίο κοιτάζοντας σιωπηλός τον τοίχο. Η Μαριγούλα στην αυλή δεν έχει ούτε έναν φίλο. Τον Λένο τον πέρασαν οι καθηγητές από συμπόνια όπως και την Κική, και τον Μάριο και τη Σοφία. Σαν αυτά τα παιδιά είναι χιλιάδες, και όσο περνά ο καιρός πληθαίνουν. Η φράση «εν με κόφτει για τίποτε» είναι η πιο συνειδητοποιημένη κουβέντα που μπορείς να ακούσεις από το στόμα ενός τέτοιου μαθητή που μπορεί να μιλήσει. Γιατί υπαρχουν και μαθητές που δεν μπορούν να μιλήσουν, δεν μπορούν να πουν τίποτε, δεν μπορούν να ονειρευτούν. Οι συνδέσμοι γονέων κατηγορούν για την κατάσταση τις διευθύνσεις των σχολείων και συνήθως οι καθηγητές τους γονιούς. Το πράμα δεν βγάζει άκρη από όπου κι αν το πιάσεις. Σίγουρα δεν φταίνε οι καθηγητές. Αυτοί προσπαθούν όπως μπορούν να βοηθήσουν τα σιωπηλά τούτα παιδιά, πολλές φορές με προσωπικό κόστος, οικονομικό, ψυχολογικό κ.λπ. Οι διευθυντές στηρίζουν αυτές τις πρωτοβουλίες επειδή δεν θέλουν φάλλιες στο κεφάλι τους. Το Υπουργείο Παιδείας κατανοεί την κατάσταση και όποτε μπορεί σιωπά για να περάσουμε. Βλέπετε θεωρούν στο υπουργείο πως εξάντλησαν κάθε μέθοδο βελτίωσης της κατάστασης και σύμφωνα με τη γνώμη τους έχουν δίκιο. Οι γονείς τώρα απελπισμένοι με τα παιθκιά τους τα βάζουν με το σχολείο γενικά. Σπάνια θα συναντήσεις προβληματισμένο γονιό που καταλαβαίνει την κατάσταση. Συνήθως αυτοί που καταλαβαίνουν τι γίνεται είναι και οι πιο διαλλακτικοί και στο τέλος βρίσκεται μια κάποια λύση, αν όχι Η ΛΥΣΗ.
ΤΟ ΠΡΟΒΗΜΑ...
Η κοινωνική βρόμα του τόπου μας είναι μεγάλη. Στο χωριό Κύπρος όλοι έχουν άποψη για όλα και όλοι ξέρουν τους πάντες. Και όταν ξέρεις τους πάντες πολλά εύκολα πέφτεις στο κουτσομπολιό. Μια νοικοκυρά ας πούμε σε ένα σχολείο της Λευκωσίας κατηγορεί μια σπουδαία καθηγήτρια της Γεωγραφίας (που μακάρι να την ήξερες), επειδή στο διάλειμμά της βγαίνει έξω από το σχολείο για να καπνίσει, και απέναντι είναι το σπίτι της νοικοκυράς και την παρακολουθεί με κακία κάθε που τινάζει τα χαλιά της. Αυτή η καλή νοικοκυρά είναι και μέλος του συνδέσμου γονέων τζαι όπου κάτσει τζαι σταθεί κατηγορεί την καθηγήτρια. Η γεωγράφος μας το κατάλαβε και, πολύ σωστά, συνεχίζει να καπνίζει μόνη στο ίδιο ακριβώς σημείο ως μία από τις τελευταίες επαναστατικές πράξεις που της έχει αφήσει το σύστημα. Θέλεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Όσο καλός και να είναι ο καθηγητής πάλι από κάπου θα του την πουν, και όταν δεν του τη λέει κανείς του τη λέει το υπουργείο. Το τέλος της ιστορίας το πληρώνουν οι μαθητές ως οι νεότεροι τροχοί του βρομερού αυτού τρένου. Δεν αντέχουν να μην μιλούν με τους γονείς τους, και όταν κάποτε μιλούν ακούνε τα οικονομικά προβλήματα. Δεν αντέχουν τους καθηγητές τους που λανθασμένα θεωρούν πως δεν τους καταλαβαίνουν. Σκοτώνουν κάθε όνειρο και κάθε παραμύθι μέσα τους, σβήνουν κάθε στόχο και κάθε μέλλον. Και αν αυτό είναι χαρακτηριστικό της εφηβείας έτσι κι αλλιώς, σκέψου σε τι τεράστιο βαθμό αρνητικής εξέλιξης έφτασε η υπόθεση για να το σημειώνει εδώ η στήλη αντιγράφοντας τα συναισθήματα των εκπαιδευτικών. Ο καθηγητής της Ιστορίας βουρά να καλύψει τη Γαλλική Επανάσταση σε μία ώρα(!!!), σκοτώνοντας κάθε πιθανότητα να γοητεύσει τον μαθητή με μια κάποια ανάλυση των γεγονότων της Βαστίλης και τον αποκεφαλισμό του Λουδοβίκου. Ο γονιός στο σπίτι η ώρα 6 που έρκεται κατάκοπος που την δουλειά θωρεί αν έγραψε ο γιος του στο διαγώνισμα της Ιστορίας τζαι αν επήρε 14 λαλεί του πως εν αξίζει ή εν του το λαλεί αλλά δείχνει του το τζαι ο μιτσής καταλάβει το. Για να γλυτώσει ο νεαρός ρίφκει τα στον καθηγητή του, στο τέλος οι θκυο τους ψιλοβρίσκουν τα τζαι κατηγορούν με τους γείτονες τζαι τους συγγενείς τον κύριο Μανώλη που εν τους τα δίδαξε καλά. Ο κύριος Μανώλης σπίτι του κλαίει τζαι γυρεύκει λύση. Το υπουργείο μιλά για δείχτες επιτυχίας τζαι επάρκειας, τζαι στόχους τζαι μεθόδους τζαι όπως εσύ, ο δεκατετράχρονος Σαββάκης μέσα σε τούτα ούλλα αποκοιμήθηκε στο θρανίο του τζαι παίζει να φάει τζαι καμιάν αποβολή.
