Αποχαιρετισμός στο Γιάννη Γαβριήλ
Αγαπητέ φίλε,
Μέχρι σήμερα σε αποκαλούσαν «αγνοούμενο», όμως ήσουν πάντοτε παρόν στην καρδιά των δικών σου και των φίλων σου. Τώρα σε κηδεύουμε. Τώρα πραγματικά αναχωρείς για το μεγάλο ταξίδι. Ίσως θα συναντήσεις εκεί τον αδελφό σου τον Κίτσιο, που και αυτός δολοφονήθηκε εν ψυχρω, όπως και συ, αλλά από ελληνοκυπριακά χέρια όμως, εκείνος.
Θα είσαι πάντοτε στη μνήμη μου, αγαπητέ φίλε. Γνώριζα πως έδωσες πολλά στον αγώνα του 1955-59. Και τα έδωσες χωρίς καμιά υστεροβουλία. Δεν διεκδήκησες θέσεις, αλλά μετά την ανεξαρτησία επέστρεψες στο επάγγελμα που γνώριζες: του ράφτη. Θυμάμαι εκεί στο ραφτάδικο πόσες συζητήσεις κάναμε. Εγώ «κομμουνιστάκι» όπως με αποκαλούσες, αλλά η φιλία μας ήταν άδολη. Ποτέ δεν ένοιωσα ότι με υποτιμούσες, παρόλο που ήσουν μεγαλύτερος, είχε αποκτήσεις εμπειρίες από τη ζωή, κι εγώ μαθητής φανατικός στην ιδεολογία μου. Πάντοτε όμως καταλήγαμε σε συμφωνία, γιατί η φιλία μας ήταν πάνω απ’ όλα. Πάντοτε μου έλεγες ότι, οι Κύπριοι θα έπρεπε να παραμείνουν ενωμένοι. Και δεν εννοούσες μόνο τους ελληνοκύπριους. Διαφωνούσες με τα γεγονότα του 1963 που στρέφονταν ενάντια στους τουρκοκύπριους. Γι αυτό και δεν συμμετείχες, είχες αποστασιοποιηθεί από κείνο το μακελειό. Δεν έπρεπε πια να αγωνιζόμαστε για άπιαστα όνειρα, υπήρχε η πραγματικότητα, αυτή που άνοιγε νέους ορίζοντες. Για όλους μας, ελληνοκύπριους, τουρκοκύπριους, δεξιούς και αριστερούς. Αυτό το καταλάβαινες και το συζητούτσαμε.
Μετά τη δολοφονία του αδελφού σου αποστασιωποιήθκες από τους πρώην ηγέτες του αγώνα της ΕΟΚΑ. Ήταν για τα «φίτσια» οι περισσότεροι όπως μου έλεγες. Θυμάμαι όταν ο πατέρας μου ψυθιριστά έλεγε σε πολύ στενό κύκλο φίλων του την ιστορία για τον αδελφό σου: «Ήρθε μια μέρα ο Κϊτσιος στο καφενείο μου. Κάθησε στον πάγκο, ζήτησε ένα κονιάκ. Είμαστε μόνοι, δεν υπήρχε κανείς άλλος στο καφενείο. Και τότε ο Κίτσιος μου είπε: Θκιε Τζιαμπάζη εννα με σκοτώσουν. Γιατί; το ρώτησε ο πατέρας μου. Και του είπε την ιστορία με τον Στεφανίδη, το γιο του παπά». Και τον δολοφόνησαν οι δολοφόνοι. Ένα αγνό αγωνιστή της ΕΟΚΑ.
Στα γεγονότα του 1974, όταν ο τουρκικός στρατός έφθασε στη Μεσαορία και ειδικά στην Άσσια εκεί που σε συνέλαβαν, ο πατέρας μου ήταν το τελευταίο πρόσωπο που σε είδε. Σε μετέφεραν στο τ/κ σχολείο του χωριού μας, εκεί που κρατούνταν, τα γυναικόπαιδα και όσους ήσαν άνω των 56 χρόνων. «Θα με σκοτώσουν» του ειπες. Προσπάθησε να σου δώσει κουράγιο, όσο μπορούσε να δώσει κάποιος εκείνες τις μαύρες μέρες. Ο πόλεμος δεν αναγνωρίζει καλού και κακούς, αθώους και δολοφόνους.Και την επομένη έφυγες, σε πήραν για πάντα και χάθηκες στα σπλάχνα της γης της Αφάνειας. Εκεί σε φύλαξε το χωριό σου, δεν μπορούσε να σε αποχωριστεί.
Να πας στο καλό φίλε, θα σε θυμάμαι για πάντα, πίσω από τον πάγκο με το ψαλλίδι στο χέρι, σε κείνο το μικρό κατάστημα που νοίκιαζες από τον γέρο Γιάγκο. Δεν θα σε αποκαλούμε πια «αγνοούμενο». Θα είσαι για μας, για όλους τους Αφαντίτες, ο Γιαννής που όλοι σε εκτιμούσαν για την ακεραιότητα του χαρακτήρα σου, για την τιμιότητα και την καλοσύνη που εξέπεμπε η προσωπικότητα σου.
Να πας στο καλό φίλε. Λυπήθηκα πολύ που άλλοι σοβαροί λόγοι με εμπόδισαν να παρευρεθώ στην κηδεία σου, για να καταθέσω ένα στεφάνη στην αιώνια φιλία μας. Δέξου αυτά τα λόγια ως λυγμό του ύστερου αποχαιρετισμού...
Κυριάκος Ντζιαμπάσης
