Είμαστε τόσο αφελείς, που λέμε «με τις υγειές σου» σε έναν άνδρα που φταρνίζεται ενώ βρίσκεται στο ικρίωμα. Είμαστε ευσυγκίνητοι. Για να μην πατήσουμε το γατάκι που πετιέται στη μέση του δρόμου, μπορεί να στρέψουμε το τιμόνι προς το χωράφι θέτοντας σε κίνδυνο τον εαυτό μας. Μπορεί να ρίξουμε ξανά στο νερό ένα νεογνό φάλαινας που ξεβράστηκε στην ξηρά για να του δώσουμε ξανά ζωή. Μπορεί να πάμε στην κηδεία κάποιου ο οποίος μας έκανε πολλά κακά και να πούμε ότι «ήταν καλός άνθρωπος», όταν ο χότζας μας ρωτήσει τι άνθρωπος ήταν. Η καρδιά μας είναι μικρή σαν σπουργίτι, αλλά ουσιαστικά μπορεί να γίνουμε τόσο βίαιοι ώστε να πυροβολήσουμε ένα σπουργίτι. Κάποτε είμαστε όπως ο οργισμένος όχλος στην Αραβία, ο οποίος λιθοβολεί και σκοτώνει μια γυναίκα θάβοντάς την μέχρι τον λαιμό μέσα στο χώμα. Δεν διαφέρουμε και πολύ από τους ήρωες στην ταινία «Dogville» του Lars Von Trier. Κάποτε σκέφτομαι ότι ζούμε και εμείς σε ένα τέτοιο «Dogville». Μέσα μας η κουλτούρα του λιντσαρίσματος αναπτύχθηκε πολύ περισσότερο από την κουλτούρα της μεγαλοψυχίας. Το αίσθημα της συκοφαντίας υπερνικά το αίσθημα της αγάπης. Προσπαθούμε να καθησυχάσουμε το αίσθημα του εγωισμού μας, το οποίο δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε με κανέναν τρόπο, συκοφαντώντας όσους μπορούν να κάνουν αυτά που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε. Δεν έχουμε τόσο θάρρος όσο ο Μπεν Χουρ που έδωσε νερό στον Χριστό, ο οποίος μετέφερε τον σταυρό στην πλάτη του στα στενά σοκάκια της Ιερουσαλήμ, αλλά θέλουμε έναν χώρο μεγάλο σαν αλώνι για να παινευόμαστε για τα μικρά καλά που κάναμε.
Ζούμε τέτοιες εποχές που δεν αντιλαμβανόμαστε σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε και τι κάνουμε. Βαδίζουμε προς το άγνωστο. Κανείς δεν γνωρίζει προς τα πού πηγαίνουμε. Προσπαθούμε απελπισμένα να προβλέπουμε το μέλλον, τουλάχιστον από δω και μπρος, ενθυμούμενοι τις συμφορές που μας βρήκαν στο παρελθόν, επειδή δεν μπορέσαμε να τις προβλέψουμε. Δεν μπορέσαμε να προβλέψουμε τα τεκταινόμενα στο 1963. Δεν μπορέσαμε να προβλέψουμε όσα συνέβησαν στο 1974. Οι συμφορές έπεσαν πάνω μας σαν ραγδαία βροχή. Είμαστε αδιάφοροι. Και κανείς δεν έχει διάθεση να διαβάσει και να μάθει. Το διάβασμα είναι πληκτικό. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις κάποιον να διαβάσει ένα άρθρο! Μόνο δύο άτομα παρακολουθούν μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα την πιο ποιοτική ταινία που ήρθε στους κινηματογράφους μας. Κάτω από τα άρθρα μου, τα οποία μοιράζομαι στο διαδίκτυο, τα περισσότερα σχόλια λένε «λυπηθήκαμε». Όμως, εγώ δεν γράφω αυτά τα άρθρα για να λυπάστε και να θλίβεστε. Ελπίζω να γεννηθεί ένας ξεσηκωμός, μια επανάσταση από την πρόκληση που θα δημιουργήσει το γεγονός ότι θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Ξέρω ότι είναι εύκολο να ξυπνήσεις αυτόν που κοιμάται και ότι δύσκολα ξυπνά αυτός που κάνει πως κοιμάται. Δεν είμαι από εκείνους που δεν πετάνε πέτρες σε ένα βούρκο φοβούμενοι ότι θα πεταχτεί βρομιά πάνω τους. Γράφω άρθρα για να προκαλώ ανησυχία. Γράφω για να σώσω από τη φυλακή ένα κορίτσι από το Καμερούν που φυλακίστηκε άδικα. Για μένα δεν διαφέρει αν αυτός που αδίκησε είναι αστυνομικός ή και δικαστής. Θέλω να αποτελεί πρόβλημα όλης της κοινωνίας μας μια συμφορά που συνέβη σε κάποιον από εμάς. Να μην είναι φίλος μας ένα φίδι που δαγκώνει μόνο τους άλλους και όχι εμάς. Νοσταλγώ σαν τρελός την ημέρα που Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι θα τερματίσουν τον καβγά του διαμοιρασμού και θα αγκαλιαστούν αδελφικά. Δεν είναι σημαντικό αν θα ζήσω για να δω εγώ εκείνη την ημέρα. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι μια μέρα θα πραγματοποιηθεί οπωσδήποτε αυτό.
Ξέρω. Είμαστε ευσυγκίνητοι. Είδα ότι αποφεύγουμε ακόμα και να λιώσουμε ένα μυρμήγκι. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς βάλατε στη μικρή σαν καρδιά σπουργιτιού καρδιά σας την υστερία του λιντσαρίσματος. Αλλά έχετε και ένα μίσος το οποίο βρίσκω δικαιολογημένο. Και μην προσπαθείτε άδικα, δεν μπορείτε να το αφανίσετε. Το μίσος είναι πολύ πιο δυνατό από την αγάπη. Αλλά αυτό δεν έχει τίποτα για να ντρέπεται κανείς. Τι πιο φυσιολογικό άλλωστε από το να μισείτε την καταπίεση, τα βασανιστήρια και όσους καταπιέζουν αθώους; Να μην μου πει κανείς ότι δεν μισεί εκείνους που εκτέλεσαν τους αθώους στην Τόχνη. Εκείνους που βίασαν γυναίκες σε αυτό τον πόλεμο. Εκείνους που έκοψαν τα αφτιά των στρατιωτών τους οποίους σκότωσαν. Εκείνους που σκότωσαν τους αιχμάλωτους στρατιώτες στους οποίους άναψαν τσιγάρο. Εκείνους που λίντσαραν τον Τάσο και σκότωσαν τον Σολωμό. Να μην μου πει κανείς ότι δεν τους μισεί. Θα αγαπάς τον Τάσο Μάρκου, ο οποίος, παρά τις διαταγές του Παπαδόπουλου, δεν σκότωσε τους 500 Τουρκοκύπριους αμάχους που έπιασε αιχμάλωτους στην περιοχή Κουμσάλ το 1963 και τους παρέδωσε ζωντανούς στην τουρκική πλευρά λέγοντας ότι «εγώ είμαι στρατιώτης και όχι χασάπης». Θα τον αγαπάς έστω και αν είναι μέλος της ΕΟΚΑ. Και θα αγαπάς και τον μεγάλο μου αδελφό επειδή, έστω και αν ήταν μέλος της ΤΜΤ, δεν σκότωσε κανέναν. Ο αδελφός μου έχασε τη ζωή του από ανεύρυσμα αορτής κατά τις πρωινές ώρες σε ένα νοσοκομείο στον νότο όπου μεταφέρθηκε επειγόντως όταν ακόμα ήταν κλειστά τα οδοφράγματα.
Αυτό δεν είναι ένα άρθρο. Είναι απλώς μονόλογοι με τον εαυτό μου. Κάποτε σε μια σκοτεινή σιωπή. Κάποτε στη δυνατή βροχή. Και κάποτε σε μια κηδεία που όλοι είναι γεμάτοι με τα ίδια συναισθήματα. Κατά την τελευταία πνοή ενός καρκινοπαθούς που συγκεντρωθήκαμε πάνω στο προσκέφαλό του. Ενόσω δεν διώχνουμε τους διαβόλους, δεν θα τελειώσει αυτό το βάσανο που υπάρχει μέσα στην ψυχή μας…
