Το Κυπριακό δείχνει να παίρνει και πάλι τη θέση του στο ράφι της κυπριακής ιστορίας. Οι αλληλοκατηγορίες, οι διαρροές, η παραπληροφόρηση και η αμφισβήτηση των καλών υπηρεσιών του ειδικού συμβούλου των Ηνωμένων Εθνών συνθέτουν το γνωστό σκηνικό. Η μεταστροφή του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι σαφής. Το κακό είναι ότι όσα επιχειρήματα σήμερα χρησιμοποιεί τα έχουμε ξανακούσει. Επιστρατεύτηκαν και σε άλλες περιόδους και βρέθηκαν στα χείλη και άλλων πολιτικών. Όχι μόνο στο παρελθόν αλλά και σήμερα. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος αποκήρυξε το αποτέλεσμα της δικής του διαπραγμάτευσης και κάλεσε τον λαό να το απορρίψει, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά πως απέτυχε στη διάρκεια της διαδικασίας. Μας άφησε ωστόσο τη συμφωνία του στη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία καταγραμμένη στη συμφωνία της 8ης Ιουλίου του 2006, αλλά και το νεφέλωμα του σωστού περιεχομένου που στοιχειώνει ακόμη τους οπαδούς του. Ο Δημήτρης Χριστόφιας έχασε χρόνο με αποτέλεσμα να χάσει και τον συνομιλητή του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ και να βρεθεί στο τέλμα που επεδίωκε ο Ντερβίς Έρογλου. Ο Νίκος Αναστασιάδης έχασε με τη σειρά του το μομέντουμ του πρώτου Μοντ Πελεράν και από τότε προσπαθεί να αποδομήσει και ό,τι στο παρελθόν μας παρουσίαζε ως επιτυχία.
Δεν καταλογίζω στον Πρόεδρο Αναστασιάδη υποκρισία, αλλά αμφισβητώ την ορθή του κρίση. Τόσο όσον αφορά την αισιοδοξία του ότι όταν ξαναβρεθούμε στο τραπέζι θα αρχίσουμε από εκεί όπου σταματήσαμε, όσο και όσον αφορά τους λογαριασμούς του επί του εκλογικού σώματος. Ειδικά μάλιστα αυτό το δεύτερο. Στην εκλογή του Νίκου Αναστασιάδη το 2013 συνέβαλε και μια μερίδα πολιτών που έβαλε στην άκρη το παρελθόν, το δικό του και το δικό τους, και τον εμπιστεύθηκε ως διαχειριστή του μέλλοντος του Κυπριακού. Κάποιοι από αυτούς, εμού συμπεριλαμβανομένης, ένιωθαν ότι του ξεπληρώνουν τη στάση του στο δημοψήφισμα του 2004. Ωστόσο οι τελευταίοι του χειρισμοί απομακρύνουν και αυτόν από το 2004 και τη μερίδα των πολιτών από αυτόν. Η δε υιοθέτηση του σοφίσματος και της ρητορικής περί των «οπαδών της όποιας λύσης» αυτούς ακριβώς τους πολίτες αφορά και αυτούς θίγει. Ο Νίκος Αναστασιάδης στην άθροιση που κάνει μπροστά στην κάλπη των προεδρικών δεν μας υποτιμά μόνο ως νοήμονα άτομα, αλλά και αριθμητικά.
Ο άγνωστος x της εκλογικής επίδοσης του σημερινού Προέδρου είναι η διαφορά των ψήφων που θα χάσει σκληραίνοντας τη θέση του και πλησιάζοντας τον ετερόκλητο πατριωτικό χώρο και αυτών που θα κερδίσει από αυτόν ακριβώς τον χώρο, ο οποίος όμως έχει ήδη τις επιλογές του. Δεν ξέρω πώς τα μετρούν εκεί στον λόφο του Προεδρικού, αλλά για μας τους αποκάτω το πρόσημο δεν είναι δεδομένο. Ιδιαίτερα αν το ΑΚΕΛ στηρίξει μια υποψηφιότητα που θα συσπειρώνει.
