Ακόμα μια μάζωξη του Εθνικού Παναϋρκού στο Προεδρικό έφτασε χθες αισίως -και… σχεδόν απολύτως προβλέψιμα ως προς την κατάληξή της- στο τέλος της.
Παρενθετικά: Πλάκα-πλάκα, όταν συνεδριάζει αυτό το πράγμα, το Εθνικό, νιώθω πως αυτός είναι ένας από τους σημαντικότερους λόγους για να λυθεί το Κυπριακό έτσι που να μπορεί επιτέλους να διαλυθεί και αυτό το μη θεσμοθετημένο σούργελο.
Μέσω του οποίου η γνωστή φωνασκούσα και σταθερά φασίζουσα μειοψηφία των ηγετών του ακροδεξιού ψευδοκέντρου επιδιώκει -στις περιόδους όπου δεν κατέχει την εξουσία (όπως λ.χ. στα μαύρα χρόνια του Τασσισμού)- να ελέγχει τον εκλελεγμένο και εξουσιοδοτημένο από τον λαό για να διαχειρίζεται το Κυπριακό, Πρόεδρο.
Διότι όταν βρέθηκε στην εξουσία, εάν τα ξεχάσατε, όχι μόνο είχε στήσει τον Τάσσο εικόνισμα και θεωρούσε θέσφατο τις αποφάσεις του -αυτές που έφεραν την επιδιαιτησία και όλες τις υπόλοιπες συμφορές- αλλά απαιτούσε όλοι να τον προσκυνούμε κιόλας.
Όταν συγκρίνει κανείς το πώς λειτουργούσαν τότε και πώς σήμερα καταλήγει εύκολα στη διαπίστωση του βαθμού της δημοκρατικής αντίληψης του ψευδοκέντρου.
Σκεφτείτε τι θα έκαναν όλοι αυτοί εάν ένας πολιτικός ηγέτης, ο αποδεδειγμένα πλέον ψεύτης από όλους, έβγαινε στις μέρες Τάσσου από το τσίρκο «Το Εθνικό» και έλεγε δημόσια ότι ο Τάσσος ψεύδεται.
Λίγο δύσκολο να το κάνει κανείς εικόνα αυτό, ξέρω, διότι ο μακαρίτης όντως εψεύδετο με πολύ μεγαλύτερη ευκολία από όλους και το να το πει κανείς -τότε- πέρα από τη σύγχυση, θα έκανε τόση εντύπωση όση κάνει το να λες λ.χ. πως ο Μουλάς Central της Αρχιεπισκοπής ή Ταραμένος της Πάφου (αλλά αυτό δεν το συμμερίζομαι) λένε ανοησίες. Δεν θα έκανε καμία αίσθηση.
Το argument όμως εδώ είναι πως εάν τότε κάποιος τολμούσε να βγει και να πει τέτοιο πράγμα για τον ηγέτη όλων αυτών, παρότι ναι ήταν ψεύτης και το ήξεραν όλοι, θα τον είχαν πάρει με τις πέτρες.
Ενώ σήμερα, όλοι αυτοί οι… μεγάλοι της δημοκρατίας απαιτούν, παρότι είναι ξεκάθαρα και πανηγυρικά η μειονότητα, να επιβάλλουν μέσω του Εθνικού τις απόψεις τους -τυχαία λέω νομίζετε πως στις 17/02/2008, στον Α’ γύρο αποκαταστάθηκε το Πολίτευμα;- στον εκλελεγμένο Πρόεδρο της χώρας και να τον λούζουν μάλιστα και με ένα σωρό κατηγορίες.
Με βασικότερες (α) το ότι ο Πρόεδρος λέει ψέματα στον λαό -όταν εκείνοι είναι που πιάνονται να λένε το ένα ψέμα μετά το άλλο και τα ίδια ψέματα ξανά και ξανά- και (β) το ότι αποδέχεται τάχα τους τουρκικούς όρους, χωρίς ποτέ να λένε ποιοι είναι αυτοί και υπονοώντας ουσιαστικά ότι ο Πρόεδρος είναι είτε προδότης, είτε μαννός κατά το κυπριακό. Εάν κάποιος βλέπει κάτι άλλο σ’ αυτό να μου το πει να το συζητήσουμε.
Ακόμα μια μάζωξη, λοιπόν, του Εθνικού Παναϋρκού στο Προεδρικό έφτασε χθες αισίως -και… σχεδόν απολύτως προβλέψιμα ως προς την κατάληξή της- στο τέλος της. Και φαντάζομαι πως θα απορείτε για εκείνο το «σχεδόν απολύτως προβλέψιμα».
Σχεδόν ναι. Διότι την ώρα που ο αποδειγμένα γνήσιος Πινόκ-υιός του πατρός του, σε όλα πλην της κάποιας πολιτικής ευφυΐας, ψευτονικολής έβγαινε από το Προεδρικό με το ίδιο πάντα αλαζονικό ύφος του κιστιμένου παλιόπαιδου το οποίο δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δεν του αγοράζει και τη χώρα ολόκληρη η μάμα του να μην ταλαιπωρείται…
... αμφισβητώντας ακόμη και διακεκριμένους ειδικούς από τους οποίους ζητήθηκε να γνωματεύσουν με το «επιχείρημα» ότι δεν τους τέθηκαν σωστά ερωτήματα (!) τα οποία όμως δεν γνώριζε ούτως ή άλλως...
… εκείνη λοιπόν τη στιγμή, ένας Λιλλήκας έβγαινε από το Προεδρικό με το απλώς κλασικά ξινό υφάκι αλλά, αντί να μπει στη λογική των αππωμάτων του άλλου και να πει, όπως και εκείνος, ότι περίπου θα πάει στη Γενεύη διότι η πατρίδα τον χρειάζεται για να ελέγχει τον Πρόεδρο (!) προκαλώντας επιφωνήματα όπως «άσε μας / κόψε κάτι κουκλίτσα μου» κ.ά. και πως θα το κάνει ΕΑΝ ενημερώνεται (τάχα)…
… εκείνη λοιπόν τη στιγμή (ακόμη και) ο Λιλλήκας μιλούσε για τις προτάσεις που κατέθεσε για τη μεταβατική περίοδο και για διάφορα άλλα. Προφανώς, διότι έμαθε τόσα χρόνια στην πολιτική ότι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές είναι να δείξει πως αυτό που βάζει πάνω από όλα είναι τα προσωπικά του. Συμφέροντα και πάθη.
Και πως αδυνατεί να καταλάβει ότι ο λαός δεν υπάρχει περίπτωση να δει θετικά ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν αυτή την υπέρβαση, ούτε στην πιο κρίσιμη στιγμή της σύγχρονης Ιστορίας της χώρας τους.
Και οι οποίοι, άνθρωποι, δεν δείχνουν να είναι σε θέση να αντιληφθούν πως το να διαχειρίζεσαι το μέλλον των άλλων, διότι εκ του αποτελέσματος αυτό είναι η πολιτική, είναι μια τεράστια ευθύνη και όχι ένα παιγνίδι που σου χάρισαν στη Στράκκα ή αλλού για να παίζεις και για να κάνεις πλάκα ή να μαζεύεις χειροκροτήματα από τους κλακαδόρους-φίλους σου που μάζεψες γύρω σου.
Μια ευθύνη που ολοφάνερα δεν μπορείς να τη σηκώσεις, την ώρα που ακόμα και ένας Σιζόπουλος ή μια Θεοχάρους ή ένας Περδίκης καταφέρνουν να το χειρίζονται καλύτερα από εσένα.
Όπως και να έχει όμως, στα πολλά θετικά της λύσης η οποία έτσι και για να το φανταστούμε και πρακτικά θα σημαίνει πως πηγαίνοντας από εδώ στην Κερύνεια δεν θα βλέπουμε τα στρατόπεδα του Αττίλα και την τουρκική σημαία αλλά τη σημαία της ενωμένης Κύπρου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο λιμανάκι και σε όλο το επίσημα ευρωπαϊκό έδαφος όπου θα εφαρμόζονται οι οδηγίες των Βρυξελλών χωρίς δυνατότητα παρέκκλισης όπως και εδώ, αντί οι οδηγίες του Ερντογάν…
… στα πολλά λοιπόν θετικά της λύσης θα είναι και το ότι αυτή η γελοιότητα του Εθνικού Συμβουλίου και όλες οι άλλες, θα ανήκουν στο παρελθόν. Σε ένα παρελθόν που δεν θα θέλουμε να θυμόμαστε.
Και όλοι αυτοί οι μίζεροι και τα όσα υποφέραμε για να συντηρούν τα πολιτικά τους τομάρια στην πλάτη μας, μέσω του Κυπριακού, μαζί του. Λίγο δεν το λες.
