«Απαρατήρητοι» και αυθεντικοί

Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα τους "Απαρατήρητους" της Αγγελικής Σπανού ήταν κάτι του Καμύ, ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο εξωπραγματικό από το πραγματικό. Γιατί οι δέκα ιστορίες ανθρώπων που δεν έχουμε προσέξει, της ταμία στο σούπερμάρκετ, του ντελιβερά, της κυρίας στα διόδια, του θυρωρού, της τηλεφωνήτριας, του τραυματιοφορέα, της ταξιθέτριας, του παρκαδόρου, της οδοκαθαρίστριας του δικαστικού κλητήρα, είναι τόσο σκληρά αληθινές που σε δυσκολεύουν να τις εντάξεις μέσα σου και τόσο τρυφερά φανταστικές που σε παρασέρνουν στους συνειρμούς που μόνο η λογοτεχνία μπορεί να απελευθερώσει. Και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτού του βιβλίου που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις στην Ελλάδα. Οτι η μυθοπλασία έχει στη βάση της μια σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα που παρουσιάζεται με χειρουργική ακρίβεια. Οι αντιήρωες της Αγγελικής Σπανού υπάρχουν γύρω μας και δεν υπάρχουν πουθενά. Ο 40άρης που μας φέρνει την πίτσα στο σπίτι μπορεί να είναι τόσο θυμωμένος όσο ο πρωταγωνιστής των "Απαρατήρητων" αλλά δεν ξέρουμε αν ερωτεύεται με τον ίδιο τρόπο ούτε αν νοσταλγεί τα γεμιστά της μάνας του. Η σκουπιδιάρισσα της γειτονιάς μας μπορεί να είναι τόσο κουρασμένη και τόσο αηδιασμένη από τη βρώμα όσο η κυρία που μας συστήνει η συγγραφέας, αλλά δεν ξέρουμε αν έχει την ίδια απέχθεια για τη Χρυσή Αυγή και αν συμπαθεί εξίσου τα τζάνκια που κοιμούνται στα πάρκα. Ο παρκαδόρος στο πλοίο που μας πάει στο νησί  μπορεί να είναι τόσο ευέξαπτος όσο το πρόσωπο του διηγήματος αλλά έχει στ αλήθεια την ίδια ευαισθησία για τα προσφυγόπουλα και χαζεύει με την ίδια επιμονή τους παραθεριστές;