Οι υπερπατριώτες αρνητές των επαφών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων

Δεν θυμάμαι ποτέ να υπήρξε έστω και μία δικοινοτική εκδήλωση, έστω και ένα δικοινοτικό πρόγραμμα, έστω και μια κοινή προσπάθεια και δράση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που να μην συνάντησε αντιδράσεις, επιθέσεις, ρητορική μίσους και αναθέματα από σφοδρούς επικριτές και πολέμιους τόσο στη μια όσο και στην άλλη κοινότητα. Οι συνήθεις ύποπτοι σκίζουν πάντα τα ιμάτια τους, πότε για τις διελεύσεις από τα οδοφράγματα, πότε για επιχορηγούμενα από την Ε.Ε. και ξένες κυβερνήσεις δικοινοτικά προγράμματα -εκπαιδευτικά, επαγγελματικά, επιμορφωτικά και άλλα- πότε για τις εμπορικές συναλλαγές των δύο κοινοτήτων. Ακόμα και απλές κοινωνικές συναθροίσεις μπαίνουν στο στόχαστρο και πυροβολούνται κατά ριπάς.

Η όποια επαφή Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων λοιδορείται, αναθεματίζεται, χλευάζεται, κατηγορείται και συχνά - πυκνά παρουσιάζεται ως εσχάτη προδοσία, υπονόμευση του αντικατοχικού μας αγώνα και ούτω καθεξής. Πρώτα μας έλεγαν ότι όποιος περνά στην άλλη πλευρά του νησιού μας είναι είτε λαμόγιο είτε τζογαδόρος είτε πρεζόνι είτε πόρνος. Δεν περνούσε, κατ’ αυτούς, τα οδοφράγματα κανένας σωστός άνθρωπος, μόνο υπάνθρωποι και απάτριδες. Οι πατριώτες, σύμφωνα με αυτή τη λογική, οφείλουν να αντικρίζουν το άλλο μισό της πατρίδας μας μόνο με τα κιάλια, μόνο από μακριά και μόνο μέσα από τις αναμνήσεις τους.

Τα δικοινοτικά εκπαιδευτικά προγράμματα μπήκαν από καιρό στο μάτι των υπερπατριωτών. Διαβρώνουν το εθνικό μας φρόνημα, πλήττουν την ελληνικότητά μας, αποδυναμώνουν το αντικατοχικό μας σθένος. Να μην γνωρίσουν τα παιδιά μας την Κερύνεια και την Αμμόχωστο, τη Λάπηθο, το Κάρμι, την Καρπασία; Να γνωρίζουν μόνο τη μισή τους πατρίδα και την άλλη μισή να την ξέρουν μόνο από τα σχολικά βιβλία και τα τετράδια; Να μην γνωρίσουν τους συμπατριώτες συνομήλικούς τους, να μην συναγελαστούν ποτέ μαζί τους;

Κατά τα άλλα, δήθεν κοπτόμαστε όλοι για τη λύση του Κυπριακού. Βλέπετε, τη λύση θα κληθούν να την εφαρμόσουν… εξωγήινοι ή αλλοδαποί και όχι εμείς οι ίδιοι. Ποια η ανάγκη λοιπόν να γνωριστούν μεταξύ τους οι νεότερες γενιές μας; Ποια η ανάγκη να παν τα δικά μας παιδιά στο κάστρο της Κερύνειας, στη Σαλαμίνα, στους Σόλους, στο Αββαείο του Μπελαπάις; Ποια η ανάγκη να έρθουν τα παιδιά των Τουρκοκυπρίων στον ναό του Απόλλωνα Υλάτη, στο αρχαίο θέατρο του Κουρίου, στα λουτρά της Αφροδίτης; Είναι ποτέ δυνατόν να αρνούμαστε κι εμείς και εκείνοι να γνωρίσουμε την πατρίδα μας; Είναι ποτέ δυνατόν να μην θέλουμε να δουν τα παιδιά μας τα πατρογονικά σπίτια των παππούδων και των γιαγιάδων τους είτε στον βορρά είτε στον νότο;

Οι αρνητές των επαφών μεταξύ Ε/Κ και Τ/Κ, ηθελημένα ή άθελα, συνειδητά ή ασυνείδητα, την κατοχή και τον διαχωρισμό υπηρετούν, τη διαιώνιση και όχι την επίλυση του προβλήματός μας.

maria.f@politis.com.cy