Μπήκαμε σε δύσβατη διαδρομή

«Η Λωρίδα της Γάζας θα παραδοθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες από το Ισραήλ μετά το πέρας των συγκρούσεων....», έγραψε ο Πρόεδρος της ηγέτιδας χώρας του «Ελεύθερου Κόσμου», Ντόναλντ Τραμπ. Όπως εμείς οι κοινοί θνητοί μιλούμε για παράδοση ενός κιλού ντομάτες, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ μιλά για την παράδοση μιας ολόκληρης περιοχής στην οποία κατοικούν πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι. Μιας περιοχής που μαζί με τη Δυτική Όχθη συνιστούν το διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος της Παλαιστίνης. Δεν θα σας κουράσω με ιστορικές αναφορές για το πώς προέκυψε ιστορικά η Γάζα. Θα σας μιλήσω για το σήμερα. Ο ηγέτης της χώρας, που για δεκαετίες παρέδιδε μαθήματα στον υπόλοιπο κόσμο περί σεβασμού της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σχεδιάζει με τον καταζητούμενο από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο Πρωθυπουργό του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου την εκδίωξη των Παλαιστινίων της Γάζας από τα σπίτια τους μέσω δήθεν «εθελούσιας» αποχώρησης. Ο Τραμπ και Νετανιάχου, ως ο νονός στην ομώνυμη ταινία Φράνσις Κόπολα, αποφάσισαν να κάνουν στους Παλαιστίνιους της Γάζας μια προσφορά στην οποία δεν θα μπορούν να πουν όχι: Είτε φεύγετε οικειοθελώς, είτε θα φύγετε με το ζόρι. Και όλοι εσείς που φωνάζετε ότι ο αναγκαστικός εκτοπισμός ενός πληθυσμού υπό στρατιωτική κατοχή συνιστά έγκλημα πολέμου, σύμφωνα με τις Συνθήκες της Γενεύης, μάθετε πως δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει δικαστήριο για να δικάσει τους εγκληματίες πολέμου του Ισραήλ. Και τούτο γιατί ο Πρόεδρος των ΗΠΑ αποφάσισε ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο θα πρέπει να διαλυθεί γιατί τόλμησε να εκδώσει εντάλματα σύλληψης εναντίον των φίλων του στο Ισραήλ. Τα όσα πράττει ο Ντόναλντ Τραμπ, πρωτοφανή και αδιανόητα, αφορούν άμεσα και τον τελευταίο άνθρωπο πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Αφορούν ιδιαίτερα όσους είχαν την τύχη να γεννηθούν σε χώρες μικρές, που δεν έχουν τη δυνατότητα να αμυνθούν στρατιωτικά και βασίζονται στην προστασία που τους προσφέρει το Διεθνές Δίκαιο.

Σε μια εποχή που τα «καμώματα» του κ. Ντόναλντ θα μεταβάλουν την ανθρωπότητα σε ζούγκλα, καμία μικρή χώρα δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, ιδίως όταν έχει γείτονες που ορέγονται τις ομορφιές της και τα εδάφη της. Μετά τις κυρώσεις εναντίον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, δεν αποκλείεται η επόμενη δέσμη κυρώσεων να αφορά τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ...που τολμά....και υιοθετεί ψηφίσματα εναντίον του Ισραήλ. Θα μου πείτε, μάλλον πολλοί από σας θα μου γράψετε στο FB, «και τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, οι κάτοικοι μιας μικρής χώρας, μπροστά στις εξελίξεις αυτές;» Μπορούμε να συνετίσουμε εμείς τον Ντόναλντ Τραμπ; Είναι πολλά τα πράγματα που μπορούμε να κάνουμε. Αντί να καθόμαστε στις πολυθρόνες του σαλονιού μας, μπορούμε να βγούμε στο πολιτικό προσκήνιο και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και τις φωνές μας με τις διαμαρτυρίες χιλιάδων ανθρώπων που άρχισαν να ξεσηκώνονται σε πολλές άλλες χώρες. Μπορούμε σαν πολίτες της ΕΕ να αποταθούμε στα θεσμικά όργανα αυτού του πανευρωπαϊκού οργανισμού, του δικού μας οργανισμού, και να απαιτήσουμε από αυτά να αντιδράσουν στα όσα απαράδεκτα γίνονται. Μπορούμε να πιέσουμε τους δικούς μας πολιτικούς ηγέτες να αντιδράσουν εντός και εκτός ΕΕ και να υποδείξουμε στους κύριους Νετανιάχου, Κατς και Σία ότι η Κύπρος όχι μόνο δεν θα παράσχει στήριξη, αλλά και θα εναντιωθεί στον αναγκαστικό εκτοπισμό των νόμιμων κατοίκων της Γάζας. Μπορούμε, τέλος, να πιέσουμε τον Πρόεδρό μας και τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων να αφήσουν κατά μέρος τα κόλπα και τους τακτικισμούς και με ένταση να επιδιώξουν την εξεύρεση μιας συμβιβαστικής λύσης στη μεγάλη πληγή που ακούει στο όνομα Κυπριακό. Να αντιληφθούν, επιτέλους, ότι ο κόσμος έχει μπει σε μια νέα εποχή που οι κίνδυνοι για την ασφάλεια μικρών κρατών αυξάνονται κατακόρυφα. Μετά τη Γάζα, τη Διώρυγα του Παναμά και τη Γροιλανδία, καθόλου δεν αποκλείεται ο Τραμπ να καλέσει την Τουρκία να του παραδώσει την Κύπρο... Να τους πιέσουμε να αντιληφθούν ότι το Κυπριακό Κράτος χρειάζεται συνολικό επαναπροσδιορισμό και πλήρη αναδιοργάνωση για να μπορέσει να αποτελέσει εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής και να υπηρετήσει αποδοτικά και αποτελεσματικά την κοινωνία. Με τις εξελίξεις που αγγίξαμε αδρομερώς, η αναγκαιότητα της διαρκούς βελτίωσης και προσαρμογής της κυβέρνησης, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στις παρουσιαζόμενες προκλήσεις του περιβάλλοντος καθίσταται επιτακτική, αδήριτη ανάγκη. Αυτή η εξέλιξη με τον αναγκαστικό εκτοπισμό των Παλαιστινίων από τη γειτονική Γάζα υποσκάπτει καίρια τη βάση του δικού μας αγώνα. Πολιτικοί και ΜΜΕ συνεχίζουν στα γνώριμα μονοπάτια της πεπατημένης. Όμως, ο κόσμος που ξέραμε δεν υπάρχει πλέον. Σήμερα ζούμε στον χαοτικό και αβέβαιο κόσμο του Τραμπ. Κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει εκ των προτέρων τα αποτελέσματα των επιλογών του. Μέχρι τώρα πηγαίναμε με αυτοσχεδιασμούς και όπου μας βγάλει. Ψηλά, χαμηλά τα καταφέραμε και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε. Τώρα μπαίνουμε σε μια δύσβατη διαδρομή που για να τη διαβούμε με ασφάλεια χρειαζόμαστε την καλύτερη συσκευή GPS... Χρειάζεται ταυτόχρονα να ξεφύγουμε από τους δογματισμούς που κυριαρχούν στις σκέψεις μας, απαιτείται περισσότερο σύνθετη πολιτική σκέψη, περισσότερος πολιτικός προβληματισμός. Χρειάζεται να αποτολμήσουμε το σπάσιμο της κατεστημένης πολιτικής σκέψης που μένει καθηλωμένη στη δεκαετία του ’70, ενώ ζούμε στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα και μάλιστα στην εποχή του Ντόναλντ Τραμπ! Χρειάζεται να γίνουμε περισσότερο πολίτες του κόσμου και λιγότερο πατριώτες της φακής... αν πράγματι θέλουμε να δημιουργήσουμε εμείς το πεπρωμένο μας και να μην αφεθούμε στο μοιραίο. Στον σημερινό κόσμο τον γεμάτο αβεβαιότητες, περιορισμούς και επιβολές, πολλοί λαοί θα διατρέξουν τον κίνδυνο να βρεθούν στο κοιμητήριο της Ιστορίας. Θα επιβιώσουν εκείνοι που κατέχουν την «τέχνη» της προσαρμοστικότητας. Μια τέχνη που για να αποκτηθεί χρειάζεται κοπιώδη προσπάθεια και προ πάντων μαθησιακή διάθεση. Προσόντα που διέθεταν οι πρόγονοί μας και τα οποία εμείς απορρίψαμε φυλακισμένοι πίσω από τα σίδερα ενός μοντέλου ζωής που έχει ως θεό τον πλούτο των υλικών αγαθών.