Σπύρος Φωκάς, ο τελευταίος γόης του ελληνικού κινηματογράφου

Ο Σπύρος Φωκάς δε μένει πια εδώ. Ο τελευταίος γόης του ελληνικού κινηματογράφου άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 86 ετών, πλήρης ημερών και εμπειριών καθώς η πορεία του στον κινηματογράφο είναι τόσο σημαντική που ούτε ο θάνατος μπορεί να τη διαγράψει.

Γεννημένος στην Πάτρα στις 17 Αυγούστου 1937, ο Σπύρος Ανδρουτσόπουλος, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, μετακόμισε στο Παγκράτι σε ηλικία 9 ετών. Στη μεταπολεμική πρωτεύουσα, λάτρεψε τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο του ’40 και ’50 και μέχρι τα 23 του χρόνια, είχε ήδη αποφοιτήσει από τη δραματική σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Το 1959, στο "Ματωμένο Ηλιοβασίλεμα” του Ανδρέα Λαμπρινού έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, καταφέρνοντας να ξεχωρίσει. Αξίζει να σημειωθεί το γεγονός ότι η ταινία προβλήθηκε τότε στο Φεστιβάλ των Καννών- ανοίγοντάς του τον δρόμο για μία καριέρα πέρα από τα ελληνικά σύνορα.

Ο Ρόκο και τ' αδέλφια του, 1960.

Κάπως έτσι βρέθηκε να χτυπά την πόρτα των στούντιο Cinecitta στη Ρώμη και να πηγαίνει από οντισιόν σε οντισιόν που μετέπειτα τον οδήγησαν σε πρωταγωνιστικούς ρόλους διεθνών παραγωγών. Μεταξύ αυτών, οι ταινίες "Όταν θέλει η γυναίκα” του Minnelli, στο πλευρό της μεγάλης Liza Minnelli‎ και "Ο Ρόκο και τα Αδέλφια του” του Luchino Visconti, μαζί με τους Alain Delon, Claudia Cardinale και φυσικά, την αξέχαστη Κατίνα Παξινού.

Την ίδια χρονιά με την ταινία "Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του", ο Φωκάς βρέθηκε να παίζει και στον "Θάνατο ενός φίλου" (1960) του Franco Rossi, κερδίζοντας το βραβείο ερμηνείας πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ του Locarno.

Στεφανία, 1966.

Στα '60s και '70s, ο Σπύρος Φωκάς θεωρούνταν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του κινηματογράφου -τουλάχιστον στην Ελλάδα- και εκείνος ζούσε μεταξύ Ρώμης και Αθήνας, εξαιτίας των αυξημένων του επαγγελματικών υποχρεώσεων. Εκείνη την περίοδο, κωμωδίες, αστυνομικά φιλμ και πολλές συνεργασίες με μερικούς από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους του κινηματογράφου εκείνης της εποχής σημαδεύουν την επαγγελματική πορεία του και δημιουργούν ορόσημα στην καριέρα του. Γιάννης Δαλιανίδης, Κώστας Μανουσάκης, Ζωή Λάσκαρη, Έλενα Ναθαναήλ, Ingrid Bergman και Kirk Douglas ήταν μερικοί από τους ηθοποιούς με τους οποίους συνεργάστηκε γράφοντας τη δική του ιστορία.

Τη δεκαετία του ’80, ο Σπύρος Φωκάς προσγειώθηκε στο Χόλιγουντ. Συμμετείχε σε ταινίες όπως "Το Διαμάντι του Νείλου" (1985) με τον Michael Douglas και την Kathleen Turner και το "Rambo 3" (1988) με τον Sylvester Stallone, με πολλούς να τον μπερδεύουν με τον ηθοποιό Omar Sharif. Το χαρακτηριστικό του μουστάκι, τα ανατολίτικα στοιχεία του προσώπου του και οι ρόλοι του Άραβα ή του Βορειοαφρικανού, ήταν σίγουρα κάποια από τα πράγματα που συνέβαλαν στην αν μη τι άλλο κολακευτική αυτή παρεξήγηση.

Kathleen Turner και Σπύρος Φωκάς στο 'Διαμάντι του Νείλου', 1985.

Δεν κατόρθωσε ωστόσο, να εδραιωθεί στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Ωστόσο, η καριέρα του στο Χόλιγουντ δεν είχε μεγάλη διάρκεια. Το ταλέντο του ίσως να τον είχε πάει ακόμα πιο μακριά αν αισθανόταν πιο οικεία την αμερικανική κουλτούρα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα τουλάχιστον, έκανε απόσβεση την επιτυχία του στο εξωτερικό παίρνοντας μέρος σε σημαντικές θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές. Οι "Ανατομία ενός εγκλήματος", "Της Αγάπης Μαχαιριά", "Δύο Ξένοι", είναι μερικές από τις σειρές στις οποίες συμμετείχε, χαρίζοντας λίγη από τη γοητεία του στην ιδιωτική τηλεόραση.

Και αν όλα αυτά ακούγονται πραγματικά συναρπαστικά, την αλήθεια την ήξερε μάλλον μόνον εκείνος. Ο κόσμος που ζούσε δεν του άρεσε. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που δεν έκανε ποτέ του παιδιά, και ας παντρεύτηκε τέσσερις φορές.

Στο τέλος της ζωής του, ο Σπύρος Φωκάς είχε στο πλευρό του τη σύζυγό του, και ηθοποιό επίσης, Λίλιαν Παναγιωτοπούλου. Για εκείνη, ήταν -και είναι- ο Σπύρος της. Για εμάς, ο τελευταίος ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου.

Πηγή: esquire.com.gr