Έρωτας στα χρόνια της κατοχής

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έγραψε το μυθιστόρημα «Έρωτας στα χρόνια της χολέρας». Εμείς, ας γράψουμε για τον έρωτα στα χρόνια της κατοχής. Τον έρωτα ενός μοιρασμένου νησιού. Έστω και αν γυρίζει η ανάσα της κατοχής στο σβέρκο μας όπου και αν πατάμε, πάλι θα βιωθεί ο έρωτας που υπάρχει. Ο έρωτας δεν γνωρίζει εμπόδια. Δεν σταματά η ζωή επειδή υπάρχει κατοχή. Δεν σταματούν και οι πλαστογράφοι. Δεν σταματούν και οι απατεώνες. Δεν γνωρίζει εμπόδια και η διαφθορά. Εμείς, οι καημένοι Κύπριοι. Πόσο ειδικοί γίναμε στο να τρώμε ο ένας τον άλλον στα χρόνια της κατοχής. Αφήσαμε τον κατακτητή και την φέρνουμε συνεχώς ο ένας στον άλλον. Κοιτάζω στον βορρά: Διαφθορά! Κοιτάζω στον νότο: Διαφθορά! Τι έρωτας είναι αυτός στα χρόνια της κατοχής! Γελάει γι’ αυτό το χάλι μας και ο κατακτητής, ο οποίος καυχιέται λέγοντας «δεν έδωσα έστω και μια πέτρα, δεν απέσυρα έστω και έναν στρατιώτη». Ξαφνικά, μια φωνή ανάμεσά μας λέει: «Μας αξίζει, καλά να πάθουμε». Ναι, μας αξίζει. Μήπως είμαστε ένα λαός, ο οποίος μη μπορώντας να αντισταθεί στον βιασμό, κοιτάζει να τον απολαύσει; Ιδού, είμαστε στην κορυφή της υποταγής που περιμένουν από εμάς οι κυβερνώντες. Περιμένουμε στις πύλες διέλευσης με τις ώρες βρίζοντας, όμως είμαστε στην ουρά θέλοντας και μη. Κάνουμε διαδηλώσεις που δεν βγαίνουν εκτός πλαισίου. Οι σχέσεις μας με τον κατακτητή είναι πολύ καλές. Οι σχέσεις μεταξύ μας είναι πολύ κακές. Δεν δέρνουμε τον κατακτητή, δέρνουμε ο ένας τον άλλον. Ξαφνικά, ένας υψηλά ιστάμενος φιλοξενούμενος. Γυρίζει το Βαρώσι. «Το Βαρώσι δεν είναι το κλειστό Βαρώσι πλέον, είναι το μισάνοικτο Βαρώσι», λέει. Η λέξη μισάνοικτο μού θυμίζει τον κλέφτη. Μπήκε μέσα από τη μισάνοικτη πόρτα και παίρνει ό,τι υπάρχει. Οι κλέφτες αγαπούν τις μισάνοικτες πόρτες. Κάποτε οι πόρτες όλων ήταν μισάνοικτες στην Κύπρο. Μετά το 1974 έκλεισαν. Κλειδώθηκαν. Δεν ήταν αρκετό. Τοποθετήθηκαν και κάμερες. Ξαφνικά, κάποιος άλλος αρχίζει να λέει τυχαία παραμύθια μεγαλοφώνως: «Στο εξής θα λέτε κυπριακό κράτος, όχι ΤΔΒΚ». Μελωδίες με ακούρδιστα ακόρντα μιας παράλογης ζωής. Ξαφνικά, βγαίνει κάποιος και μας αποκαλεί όλους ψυχασθενείς. Μας αξίζει; Μας αξίζει! Ναι, είμαστε ψυχασθενείς. Μας τρέλανε ο έρωτας στα χρόνια της κατοχής! Κάνουν εκδηλώσεις διαμαρτυρίας οι φίλοι που πέρασαν χωνί στο κεφάλι τους. «Ναι, είμαστε ψυχασθενείς, εσείς μας τρελάνατε», λένε. Πλέον, δεν έχω απολύτως καμία αμφιβολία ότι το μέρος αυτό είναι ένα τρελοκομείο. Ήταν πιο έξυπνος απ’ όλους μας ο τρελός πάνω στη στέγη. Μαζεύτηκαν ένα σωρό άνθρωποι για να τον κατεβάσουν κάτω. Τον ικετεύουν λέγοντάς του να κατέβει. Ο τρελός δεν κατεβαίνει. «Κάντε με κοινοτάρχη στη γειτονιά και να κατέβω», επαναλαμβάνει συνεχώς. Τον κάνουν κοινοτάρχη. Πάλι δεν κατεβαίνει. Τον κάνουν βουλευτή, υπουργό, τον κάνουν τα πάντα, όμως δεν μπορούν να τον κατεβάσουν. Στο τέλος, ο τρελός τούς λέει «κάντε με Πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα κατέβω». «Εντάξει, σε κάναμε, τέλειωσε, έλα κάτω», Και τότε ο τρελός τούς λέει: «Δεν κατεβαίνω. Τι δουλειά έχει ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας όπως εμένα, ανάμεσα σε τρελούς όπως εσεις;».               

Άργησα να μάθω να παίζω βιολί. Θα ήθελα να παίζω κάθε βράδυ κομμάτια του Τσαϊκόφσκι στα περιστέρια. Ακόμα δεν έκοψα το κάπνισμα. Και δεν θα το κόψω. Βλάπτει το κάπνισμα, λένε. Μήπως δεν βλάπτει πιο πολύ από το κάπνισμα ο Τατάρ; Το κάπνισμα σκοτώνει, λένε. Μήπως δεν σκοτώνει ο Ταγίπ Έρντογαν; Ιδού, προσκρούουν πάντα σε ένα οδόφραγμα οι έρωτες στα χρόνια της κατοχής. Διότι, κάθε έρωτας μοιάζει με το μέρος στο οποίο γεννήθηκε. Τι μένει ενιαίο σε μια πατρίδα μοιρασμένη; Η καρδιά μας μοιράστηκε στα δυο. Η μία είναι στον Πενταδάκτυλο. Η άλλη στο Τρόοδος. Κατακομματιασμένη κάτω από τον ίδιο ουρανό. Έ μάστορα, και ο δικός μας έρωτας είναι όπως τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας. Αν δεν καώ εγώ. Αν δεν καείς εσύ. Αν δεν καούμε εμείς, λέει ο Ναζίμ όμως. Δεν ξέρω πόσοι από εμάς πρέπει να καούμε ακόμα.