Ο εκφασισμός και οι πολιτικές ευθύνες

Μετά τις βουλευτικές εκλογές του 2021 ο ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να δώσουν στο ΕΛΑΜ την άτυπη επιτροπή για το μεταναστευτικό και σε συζητήσεις στη Βουλή τα έβαλαν με δυνάμεις οι οποίες διέβλεπαν μια προσπάθεια να λειτουργήσουν τα εν λόγω κόμματα στη λογική των ίσων αποστάσεων. Μάλιστα, ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος και ένας εκ των αντιπροέδρων του ΔΗΣΥ σε μία από τις πολλές συνεδρίες αυτής της ad hoc κοινοβουλευτικής επιτροπής, ταυτισμένος με τις αντιλήψεις των μελών της, εξέπεμπε μέσα από τις δηλώσεις του ρητορικές μίσους για να γίνει η τότε κυβέρνηση αρεστή στις ακραίες δυνάμεις εντός της Βουλής, είτε κόμματα είτε διάφοροι βουλευτές της Κεντροδεξιάς και της Άκρας Δεξιάς.

Η επιχείρηση «κανονικοποίησης» των ακραίων δυνάμεων τα τελευταία χρόνια είναι μια συνειδητή προσπάθεια η οποία σταδιακά μας έφερε στη σημερινή κατάσταση του φιάσκου και των φασιστικών εκρήξεων που ζούμε αυτές τις ημέρες. Η πολιτική ανοχή αλλά και η ιδεολογική ταύτιση με τα ακραία στοιχεία άρχισαν να σχηματοποιούνται την τελευταία δεκαετία και βρήκαν πρόσφορο έδαφος μέσα από τις πολιτικές πρακτικές κομμάτων, των κατευθύνσεων της παιδείας αλλά και της δράσης των «εθνικοφρόνων» σωματείων με τη συμπεριφορά των οπαδών κρούσης στα γήπεδα. Ήταν θέμα χρόνου όλος αυτός ο οχετός μισαλλοδοξίας, αχαλίνωτου εθνικισμού και φορέων ναζιστικών συμβόλων να εκφραστεί και εκτός γηπέδου και πάρει τις διαστάσεις τις οποίες βιώνει ολόκληρη η κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που στις τελευταίες φασιστικές δράσεις πρωταγωνιστούν οργανωμένοι οπαδοί σωματείων και τους οποίους η πλειονότητα των νουνεχών οπαδών των συγκεκριμένων συλλόγων παρακολουθεί με απάθεια ή πολλές φορές με θαυμασμό για τον δήθεν «δυναμισμό» που εκπέμπουν.

Απραξία και αδιαφορία

Σήμερα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η κυβέρνησή του, οι πολιτικές δυνάμεις, κυρίως εκείνες οι οποίες με την απραξία τους ή και την αδιαφορία τους άφησαν το δηλητήριο του μίσους να ξεχειλίσει, επιχειρούν να χαράξουν πορεία διεξόδου από τη μεγάλη κρίση εκφασισμού στην οποία βρίσκεται πλέον η κυπριακή κοινωνία. Το ζήτημα ωστόσο είναι ότι πέραν της καλπάζουσας όξυνσης του φαινομένου, αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ενώπιον ενός καθολικώς παραδεκτού δεδομένου μιας αδύνατης διακυβέρνησης η οποία στηρίχθηκε στα ακραία στοιχεία και βρέθηκε στην εξουσία χάρη σε αυτά. Αυτό εξηγεί και τη χαμηλής εμβέλειας αντίδραση στη ροή του εκφασισμού ο οποίος βρισκόταν υπό κυοφορία και τον οποίο σήμερα απλώς αδυνατεί η κυβέρνηση να ελέγξει.

Τα επεισόδια στη Λεμεσό την Παρασκευή δεν ήταν απρόσμενα. Ένας κανονικός παρατηρητής αντιλαμβανόταν τις διαστάσεις που θα μπορούσε να πάρει μια δήθεν εκδήλωση ενάντια στους μετανάστες. Πόσω δε μάλλον όταν αυτή η διάσταση δεν βρισκόταν μακριά από την αντίληψη της Αστυνομίας και κατ’ επέκταση και της αρμόδιας υπουργού.

Γιατί λοιπόν ένας οργανωμένος, δήθεν, σχεδιασμός των δυνάμεων ασφαλείας απέδωσε το απόλυτο μηδέν με αποτέλεσμα να βιώσει η κοινωνία τη μαυρίλα των φασιστικών πράξεων μερικών εκατοντάδων κουκουλοφόρων; Ποιος αναμένεται να απολογηθεί για το τεράστιο φιάσκο το οποίο εξευτέλισε την Αστυνομία. Ή μήπως οι επιχειρησιακοί αξιωματικοί που δίνουν τις οδηγίες αισθάνονται ότι είχαν απέναντί τους φίλιες δυνάμεις τις οποίες δεν θα έπρεπε να θίξουν ή να εμποδίσουν ώστε να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους.

Η ηγεσία της Αστυνομίας και οι εμπλεκόμενοι αξιωματικοί δεν θα έπρεπε από την Παρασκευή το βράδυ να είχαν υποβάλει την παραίτησή τους; Δεν θα έπρεπε αυτό να είχε πράξει και η υπουργός Δικαιοσύνης και Δημοσίας Τάξεως; Ή, πιο ορθολογιστικό αυτό, δεν θα έπρεπε να είχε ζητηθεί από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Ο οποίος θα μπορούσε να αντιληφθεί για το μέγεθος του κινδύνου τέτοιων φρικαλεοτήτων από τη στιγμή που του ζητήθηκε να ακυρώσει παρουσία του σε εκδήλωση στην πόλη την ώρα της φασιστικής εκτροπής; Τίποτα, ωστόσο, κανένας λογικός συνειρμός δεν λειτούργησε. Όπως δεν υπήρξε καμία προστασία ανυπεράσπιστων ανθρώπων οι οποίοι υπέστησαν βάρβαρες επιθέσεις ενώπιον των μελών των σωμάτων ασφαλείας οι οποίοι παρακολουθούσαν απαθώς.