Είστε διοικητής κατοχικών δυνάμεων στρατηγέ μου

Είσαι διοικητής κατοχικών δυνάμεων στρατηγέ μου, όχι διοικητής ειρηνευτικών δυνάμενων. Το πρώτο σου καθήκον εδώ είναι να συνεχίσεις να κρατάς υπό κατοχή τα εδάφη που κατέκτησες. Αυτή είναι η μοναδική βάση της ύπαρξής σου σε αυτό το νησί. Θεωρείς τον εαυτό σου απελευθερωτή. Εγώ σε θεωρώ κατακτητή. Αντιτίθεμαι και σε εσένα, όπως αντιτίθεμαι σε όλες τις κατοχές στον κόσμο. Ακόμα είναι μια πληγή μέσα μου οι άνθρωποι που διώξατε από τα μέρη τους, από την πατρίδα τους με τη βία των όπλων. Ακόμα και αν περάσουν χρόνια, δεν κλείνει αυτή η πληγή. Δεν θα κλείσει. Ξέρετε για τι πράγμα λυπάμαι πιο πολύ; Όταν έφτασαν στο λιμάνι εδώ τα αποβατικά σας πλοία και όταν άρχισαν να πέφτουν οι αλεξιπτωτιστές σας στις πεδιάδες μας, εδώ υπήρχε ένας φασιστικός όχλος, ο οποίος κατέλαβε τη δημοκρατία με πραξικόπημα.

Ένας μαύρος όχλος έτοιμος να σφαγιάσει τη δική του κοινότητα. Είμαι βέβαιος ότι κατάλαβαν πως ήταν η αρχή του τέλους και έχασαν τον ύπνο τους μόλις είδαν ότι πέφτετε με αλεξίπτωτα. Διότι ποτέ δεν είχαν πιστέψει ότι θα μπορούσατε να κάνετε μια τέτοια απόβαση εδώ. Διότι ήταν πολύ κοντόφθαλμοι. Και δεν ήξεραν πώς γυρίζει ο τροχός σε αυτό τον κόσμο. Το κατάλαβαν μόνο όταν φώναξαν στον κόσμο και δεν βρήκε απάντηση αυτή η κραυγή. Ακόμα και εκείνοι που θεωρούσαν πιο πολύ φίλους τους και έμπιστους θα έκλειναν τα αφτιά και κανείς δεν θα τους άπλωνε το χέρι. Ενώ επρόκειτο να σφαγιάσουν τη δική τους κοινότητα, βρέθηκαν οι ίδιοι αντιμέτωποι με μια σφαγή. Ενώ έπαιρναν τη ζωή άλλων, σάστισαν πώς θα έσωζαν τη δική τους ζωή. Αυτή πρέπει να ήταν τρομερή σαστιμάρα. Από τη μια ο εσωτερικός εχθρός. Και από την άλλη ο εξωτερικός εχθρός. Βρέθηκαν ξαφνικά στο μέτωπο απέναντι από τον εξωτερικό εχθρό όλοι όσοι επρόκειτο να δολοφονηθούν από τους φασίστες.

Αχ στρατηγέ μου, αχ. Μακάρι να ήσασταν σαν εκείνες τις προκηρύξεις ειρήνης που πετάξατε από τα αεροπλάνα. Να μην πειράζατε καθόλου τον άμαχο πληθυσμό. Να μην βίαζαν γυναίκες και κορίτσια οι στρατιώτες σας. Να μην παίρνατε με τη βία από τα χέρια κανενός την περιουσία του. Τι κακό σας είχαν κάνει οι άνθρωποι που βρίσκονταν στα χωριά τα οποία κατακτήσατε; Γιατί τους σκοτώσατε; Μακάρι να τους αγκαλιάζατε ως ένας στρατός που τους έσωσε από τον φασισμό. Να σας φιλοξενούσαν στα σπίτια τους και να πίνατε τσάι, καφέ. Θα σας κερνούσαν γλυκό καρυδάκι, γλυκό νεραντζάκι. Να τρώγατε σταφύλι βέρικο και σουλτανίνα. Να δοκιμάζατε μπουρέκια με αναρή και χαλλούμι. Σίγουρα θα έφτιαχναν ένα βραχιόλι από γιασεμί και θα σας το φορούσαν στο χέρι. Μακάρι να διώχνατε μόνο τους φασίστες. Να μην πυροβολούσατε εκείνους που δεν σας πυροβολούσαν. Θα μπορούσατε να τα κάνετε όλα αυτά. Δεν τα κάνατε.

Προτιμήσατε να είστε κατακτητής, όχι ένας πραγματικός απελευθερωτής. Είπατε ότι μας απελευθερώσατε. Αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο εκτός από μια λαιμαριά που μας περάσατε στο σβέρκο. Αργότερα το κατάλαβαν αυτό όσοι το κατάλαβαν. Όμως αργήσαμε. Καταλάβαμε ότι η απελευθέρωση ήταν χειρότερη από την κατοχή. Γυρίσαμε και κοιτάξαμε πίσω μας. Είχε αδειάσει. Δεν είχε απομείνει κανείς να μας χαιρετήσει στον δρόμο. Εδώ και πολύ καιρό ρωτάμε ο ένας τον άλλο «πόσοι έχουμε μείνει». Δεν μας φέρατε ειρήνη. Αιχμαλωσία μας φέρατε. Και εσείς επιχειρήσατε να μας αφανίσετε, όπως όλοι οι κατακτητές του κόσμου, οι οποίοι σκοτώνουν όσους τους αντιστέκονται. Ούτε τιμή αφήσατε σε αυτή την κοινότητα, ούτε περηφάνεια. Δεν μας απελευθερώσατε. Μας αιχμαλωτίσατε. Μαζί σας πλήθυναν οι γλείφτες και οι κόλακές μας. Πόσο αδαής κοινότητα είμαστε, πόσο συμφεροντολόγοι, πόσο διπλοπρόσωποι και πόσο σκάβουμε ο ένας τον λάκκο του άλλου, έτσι δεν είναι; Υπάρχουν ανάμεσά μας κάποιοι οι οποίοι ακόμα δεν κατάλαβαν ότι ουσιαστικά είναι κυβερνήτης το άτομο που μας στείλατε εδώ ως πρέσβη. Υπάρχουν κάποιοι που ζαλίστηκαν με τα λάφυρα που λεηλάτησαν και γι' αυτό τον λόγο δεν θέλουν καθόλου να φύγετε από εδώ. Κατέφυγαν στις δικές σας φτερούγες όσοι ζουν με τον φόβο ότι μια μέρα θα τους αφαιρεθούν από τα χέρια τους οι απαγορευμένες περιουσίες.

Ναι στρατηγέ μου, είστε ένας κατοχικός διοικητής, όχι διοικητής ειρηνευτικών δυνάμεων. Μακάρι να κάνατε αυτό που λέγατε σε εκείνες τις προκηρύξεις, να μην μοιράζατε την πατρίδα μας και να φέρνατε ειρήνη. Ξέρετε τι θα γινόταν τότε; Θα γιορτάζαμε όλοι μαζί την 20^η Ιουλίου ως τη μεγαλύτερή μας γιορτή! Τώρα τη μνημονεύουμε ως την πιο θλιβερή μέρα μας!