Είναι δικαίωμα ενός πολιτικού να μην λογοδοτεί;

Πριν δύο μήνες, όταν έκαναν την εμφάνιση τους στον «Πολίτη» τα μηνύματα που φέρεται να αντάλλασσαν ο Νίκος Χριστοδουλίδης και ο τότε υπεύθυνος της εκστρατείας του, Μανώλης Κυριάκου, με οδηγίες για δημιουργία fake accounts μέσα από τα οποία οργάνωνε επιθέσεις σε πολιτικούς αντιπάλους και δημοσιογράφους, η επιλογή του υποψήφιου και του ΔΗΚΟ, ήταν να μην τοποθετηθούν. Είχαν αποφασίσει ότι θα έπρεπε να διασώσουν το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου, όπως δήλωναν, γι’ αυτό και δεν θα έμπαιναν σε μια συζήτηση κουτσομπολιού, αφού τα μηνύματα ήταν προϊόν κλοπής, ενώ άφηναν να εννοηθεί πως κάποια ήταν και κατασκευασμένα. Σε αυτή τη γραμμή απαξίωσης των καταγγελιών, που είχαν δει το φως της δημόσιας σφαίρας με εικόνα, είχαν προσδώσει (πέραν πολιτικού πολιτισμού) και χαρακτηριστικά «μεγαλοψυχίας» που διέθετε ο υποψήφιος Πρόεδρος. Τα οποία δεν διέθετε ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο οποίος δήλωνε πως αν οι διαρροές αφορούσαν τον ίδιο, θα είχε καταχωρίσει αγωγή κατά των Μανώλη Κυριάκου και «Πολίτη», αυτό, όμως, αφορούσε τον Νίκο Χριστοδουλίδη.

Λίγους μήνες αργότερα, η τύχη και ο «Πολίτης» τα έφεραν ώστε να δοθεί στον Νικόλα Παπαδόπουλο η ευκαιρία να κριθεί για τα όσα δήλωνε. Όταν η εφημερίδα δημοσίευσε σημείωμα που αφορούσε σε μυστική- όπως υποστήριζε- συμφωνία του ΔΗΚΟ με τον Νίκο Χριστοδουλίδη, στην οποία, πέραν των άλλων, καταγραφόταν και η δέσμευση των δύο μερών για συνέχιση της συνεργασίας σε βάθος χρόνου και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αφού, αν εκλεγόταν ο Νίκος Χριστοδουλίδης το ΔΗΚΟ θα είχε σημαντικό μερίδιο στην εξουσία, ενώ, αν έχανε, αυτή η συνεργασία θα λάμβανε άλλες μορφές με τον υποψήφιο Πρόεδρο να συνδράμει στις προσπάθειες του κόμματος. Ενώ, όμως, για τρεις μέρες ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ διατηρούσε το θέμα στην επικαιρότητα, επιμένοντας ότι επρόκειτο «για ένα φτιαχτό έγγραφο το οποίο κατασκευάστηκε από την ίδια την εφημερίδα», χαρακτήριζε παπαγαλάκια όσα Μέσα αναπαρήγαγαν το σημείωμα «που νομίζουν πως θα κερδίσουν τις εκλογές με τα ψέματα», και έγραφε πως «ούτε μια πλαστογραφία δεν μπορούν να κάνουν σωστά», και στελέχη του κόμματος άφηναν να εννοηθεί ότι το ΔΗΚΟ θα προχωρούσε με νομικά μέτρα εναντίον της εφημερίδας, η Γραμματεία του κόμματος που συγκαλέστηκε για να συζητήσει το θέμα, αποφάσισε διαφορετικά. Στον Alpha, ο Νικόλας Παπαδόπουλος ερωτώμενος για το θέμα, χαρακτήριζε τον «Πολίτη» εκπρόσωπο του κίτρινου Τύπου, υποστήριζε πως είναι σε εντεταλμένη υπηρεσία, και διερωτάτο αν θα πρέπει να «ποινικοποιήσουμε την πολιτική ζωή επειδή μια εφημερίδα αποφάσισε να γράφει ψέματα… επί καθημερινής βάσεως».

Γιατί, όμως, επέλεξαν τη μη αντίδραση; Με ποια λογική ο Νικόλας Παπαδόπουλος δεν ενάγει τον «Πολίτη», τον οποίο δήλωνε έτοιμος να ενάγει κάποιους μήνες πριν, εάν ήταν στη θέση του Νίκου Χριστοδουλίδη; Γιατί εφόσον δεν έχει πρόθεση να ασχολείται με τον «Πολίτη» συγκάλεσε συνεδρία της Γραμματείας, αφήνοντας να εννοηθεί όλο το προηγούμενο διάστημα ότι θα κινείτο νομικά εναντίον της εφημερίδας; Τότε δεν τίθετο θέμα ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής; Και γιατί τελικώς επέλεξε να μην ασχοληθεί; Δέχεται το ΔΗΚΟ να διεξαχθεί αυτή η προεκλογική με ψέματα;

Το ζήτημα είναι πολιτικό. Το οποίο εύκολα θα μπορούσε να είχε κλείσει αν οι εμπλεκόμενοι απαντούσαν πως επρόκειτο απλώς για ασκήσεις επί χάρτου, ένα ad hoc σημείωμα, όπως αφέθηκε να εννοηθεί εντός ΔΗΚΟ. Ή εάν ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο Νίκος Χριστοδουλίδης παρουσίαζαν τη συμφωνία που το ΔΗΚΟ δηλώνει ότι υπάρχει, αλλά την ύπαρξη της οποίας την ίδια στιγμή ο Νίκος Χριστοδουλίδης αρνείται. Κάτι που θα ξεκαθάριζε και κατά πόσο το ΔΗΚΟ σύρθηκε σε μια υποψηφιότητα απλά και μόνο επειδή ο Νίκος Χριστοδουλίδης ήταν δημοφιλής, άρα και φαβορί για επόμενος Πρόεδρος, αφήνοντας στο περιθώριο θέσεις και αρχές, ή αν τελικά ο Νίκος Χριστοδουλίδης που δηλώνει ανεξάρτητος υιοθέτησε τις θέσεις του ΔΗΚΟ. Είναι, όμως, όπως και στην περίπτωση των fake accounts (και πολλών άλλων προηγουμένως) πρωτίστως ηθικό, ένας πολιτικός να καταφέρεται εναντίον μιας εφημερίδας που δημοσίευσε ένα σημείωμα, κατηγορώντας την ότι κατασκευάζει ψεύτικα έγγραφα και προσάπτοντάς της αλλότρια κίνητρα, και εναντίον όσων Μέσων αναπαρήγαγαν το θέμα, χαρακτηρίζοντάς τα παπαγαλάκια; Το πράττει, δε, χωρίς επί της ουσίας να απαντά και χωρίς να αισθάνεται την ευθύνη να στοιχειοθετήσει τα όσα λέει εν είδει καταγγελιών. Δεν έχει να κάνει με τη συμφωνία μόνο. Δείχνει μια τάση που γίνεται όλο και εντονότερη και φέρει πολιτικούς να μην καταδέχονται να απαντήσουν όταν αποκαλύπτονται ζητήματα που τους αφορούν.

Ζούμε σε μια χώρα όπου ο Πρόεδρος, μετά την κατάρρευση του Συνεργατισμού, με τεράστιο για το κράτος κόστος, διατάζει έρευνα και στη συνέχεια λέει πως σέβεται το πόρισμα αλλά διαφωνεί. Όπου το κυβερνών κόμμα αρνείται να σχολιάσει τα ευρήματά του λέγοντας πως θα κάνει το ίδιο έρευνα, η οποία 4 χρόνια μετά βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Και όπου, μετά την έκθεση του γενικού ελεγκτή για τα διαβατήρια, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λέει στην ουσία ότι η κυβέρνηση θα απαντήσει όταν θέλει και είναι έτοιμη. Όπου με τη μεγαλύτερη άνεση πολιτικοί και πολιτικοί αξιωματούχοι εκτοξεύουν κατηγορίες εναντίον μέσων και πολιτικών αντιπάλων χωρίς να χρειάζεται να τις στοιχειοθετούν. Και όπου η κοινωνία δεν ενοχλείται. Ζούμε δηλαδή σε μια επικίνδυνη χώρα.

Όπου οι πολιτικοί θεωρούν ότι μπορούν να καθορίζουν τι γίνεται κομμάτι του δημόσιου διαλόγου. Τις ίδιες τις πραγματικότητες. Και αυτό λέει πολλά για το πολιτικό δυναμικό της χώρας. Λέει όμως πολύ περισσότερα για την κοινωνία μας.

antopoly@cytanet.com.cy