Αν η επανάσταση είχε πρόσωπο...

Αν η επανάσταση είχε πρόσωπο θα ήταν το δικό σου.

Αν η επανάσταση είχε φωνή θα ήταν η δική σου.

Αν η επανάσταση είχε μάτια θα ήταν τα δικά σου.

Ναι, το δικό σου πρόσωπο κορίτσι με τα μακριά μαλλιά. Τη δική σου φωνή γυναίκα με τα φλογερά χείλη. Τα δικά σου μάτια Μάχσα Αμινί με το θαρραλέο βλέμμα. Η επανάσταση, αν είχε σώμα, θα ανήκε σε κάθε θηλυκότητα που της αφαίρεσαν βίαια το δικαίωμα στην επιλογή.

Είχα την τύχη να δω χθες το πρόσωπο της επαναστάτης μπροστά μου. Σαν αερικό, να φλέγεται ολόκληρη, να στέκεται παλλόμενη, να περπατάει πέρα δώθε με νεύρο, να φωνάζει αντικαθεστωτικά συνθήματα για να ξεσηκώνει τον κόσμο και να δονείται από οργή κρατώντας αγκαλιά μια πολύχρωμη σημαία εξ αφορμής του σημερινού Pride. Εκεί, απέναντι από την Πρεσβεία του Ιράν, άντρες και γυναίκες, ένωσαν τις φωνές τους φωνάζοντας το αυτονόητο: «Women like freedom».

Οι γυναίκες στο Ιράν υποφέρουν εδώ και χρόνια. Οι γυναίκες στο Ιράν επαναστατούν ενάντια στο θεοκρατικό καθεστώς που ελέγχει τις ζωές τους. Το αίμα τους βράζει. Όπως βράζει το αίμα κάθε γυναίκας, σε κάθε γωνιά του πλανήτη που της αρπάζουν το δικαίωμα να ορίζει η ίδια το σώμα της και τη ζωή της.

Δεν είμαστε ενάντια στη μαντίλα ή στις θρησκείες. Είμαστε ενάντια στα θεοκρατικά καθεστώτα που αστυνομεύουν τα σώματά μας. Που αποφασίζουν για τις σκέψεις μας. Που επιβάλλουν τα όχι μας και τα ναι μας. Γιατί κάθε γυναίκα, κάθε θηλυκότητα, κάθε άνθρωπος δικαιούται να επιλέγει ελεύθερα πώς αυτοπροσδιορίζεται και πώς θέλει να εκφράζεται, χωρίς αστυνομία ηθών.

Με ή χωρίς μαντίλα, θα είμαι δίπλα σου. Φτάνει κάθε σου απόφαση να είναι επιλογή σου και όχι αποτέλεσμα ανελεύθερης επιβολής από θρησκευτικούς δικτατορίσκους. Με ή χωρίς μαντίλα, με ή χωρίς σταυρό, θα είμαι δίπλα σου, φτάνει να είναι ολόδική σου επιλογή και όχι υποχρέωση από σαθρά πατριαρχικά οικοδομήματα.

Κι αν κάτι μένει από τη χθεσινή, συγκλονιστική διαδήλωση στην Ιρανική Πρεσβεία, δεν είναι μόνο τα μαλλιά τα κομμένα στο κέντρο του δρόμου, δεν είναι μόνο οι φωνές των καταπιεσμένων, δεν είναι μόνο η δικαιολογημένη οργή τους. Είναι η συνειδητοποίηση πως όσο παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα είτε κοντά μας είτε μακριά μας, μας αφορά. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να παραμένουμε ουδέτεροι.

Γιατί η αλληλεγγύη δεν είναι αλά καρτ. Γιατί η πάλη ενάντια σε οτιδήποτε περιορίζει τις ατομικές ελευθερίες που με τόσους αγώνες αποκτήθηκαν είναι συλλογική υπόθεση. Γιατί τα δικαιώματα είναι αλληλοεξαρτώμενα και αλληλένδετα, συνυφασμένα με την ανθρώπινη ιδιότητα και δεν αφαιρούνται ούτε περιορίζονται κατά το δοκούν για να βολεύουν τα ιδεολογικά, θρησκευτικά ή άλλα αφηγήματά μας. Αν είσαι υπέρ του αγώνα των γυναικών στο Ιράν για ελευθερία και αυτονομία, τότε οφείλεις να υποστηρίζεις και τους αγώνες των ΛΟΑΤΚΙ+ και τους αγώνες των ατόμων με αναπηρία για ισότιμη συμμετοχή και τους αγώνες κάθε περιθωριοποιημένης ή ευάλωτης ομάδας. Και να θυμάσαι άνθρωπε: η φτώχεια, η εκμετάλλευση των δυνατών εις βάρος των αδυνάτων, η ταξική πάλη δεν έχουν φύλο, δεν έχουν χρώμα, δεν έχουν θρησκεία, δεν έχουν έθνος. Είναι αγώνες οικουμενικοί και διαχρονικοί. Είναι αγώνες για το σήμερα και το αύριο. Μαζί λοιπόν σε κάθε αγώνα. Μαζί και μόνο μαζί.

* Η Ράνια Γεωργίου είναι εκπαιδευτικός