Σάββας Χρίστου: Ο Κύπριος σκηνοθέτης που ξεχωρίζει στο Χόλιγουντ

Συνέντευξη στην Κατερίνα Μιχάηλου

Νέος, ταλαντούχος και με αστείρευτο πάθος για τη σκηνοθεσία, ο Κύπριος Σάββας Χρίστου μιλάει στον «Π» για τις 13 ταινίες μικρού μήκους που μετράει ήδη στο ενεργητικό του, τα επαγγελματικά του όνειρα και την πιο πρόσφατή του δουλειά.

-Ποιο ήταν το έναυσμα που σε έσπρωξε να ακολουθήσεις αυτό το επάγγελμα;
Προέρχομαι από μια οικογένεια καλλιτεχνών. Παππούς και πατέρας ζωγράφος, ενώ όλοι μας λίγο πολύ ασχολούμαστε με τη μουσική. Ο πατέρας μου είχε τεράστιες επιρροές σε μένα, καθώς μεγάλωσα βλέποντάς τον να δημιουργεί καθημερινά. Από μικρός μου άρεσε να βλέπω ταινίες και να τις σχολιάζω. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το filmmaking όταν ήμουν φοιτητής στη σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου στη Θεσσαλονίκη. Έγραφα ιστορίες, μάζευα τους φίλους μου και τους οργάνωνα να γυρίσουμε τις ταινίες τα Σαββατοκύριακα. Στον τρίτο χρόνο των σπουδών μου, αποφάσισα να πάω για Erasmus στο Δουβλίνο και να μάθω περισσότερα για το animation και τα experimental videos γενικότερα. Έπειτα όταν γύρισα πίσω στη Θεσσαλονίκη αποφάσισα να παρουσιάσω experimental ταινίες μικρού μήκους για την πτυχιακή μου. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι...



-Από πότε χρονολογείται το πάθος σου με τη σκηνοθεσία;
Το καλοκαίρι του 2014 έκανα την πρώτη μου απόπειρα για μια πιο ολοκληρωμένη ταινία: το «Αφαίρεσις». Μετἀ από αυτό το εγχείρημα, ήμουν πλέον σίγουρος ότι ήθελα να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο και συγκεκριμένα με το σενάριο και τη σκηνοθεσία.

-Ποιος είναι ο λόγος που επιλέγεις να σκηνοθετείς θρίλερ /ταινίες τρόμου;
Καθαρά λόγω προσωπικού γούστου. Αυτό που με γεμίζει και με εξιτάρει περισσότερο είναι η συνεχόμενη εναλλαγή συναισθημάτων μεταξύ αγωνίας και τρόμου στην ψυχολογία του θεατή, που επιτυγχάνεται διαμέσου των χαρακτήρων και της πλοκής που δημιουργεί ο κάθε καλλιτέχνης.

-Μέχρι σήμερα ποια είναι η σημαντικότερη στιγμή της επαγγελματικής σου πορείας;
Μέχρι τώρα έχω γράψει και σκηνοθετήσει 13 ταινίες μικρού μήκους, 5 από τις οποίες βραβεύτηκαν σε Αμερικάνικα και διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου. Από τις σημαντικότερες στιγμές για μένα θα έλεγα ότι ήταν το πρώτο βραβείο μου ως “Best Director” από το Direct Short Online Film Festival και έπειτα η βράβευση ως “Best Student Short Film” από το Direct Monthly Online Film Festival για την ταινία “Inevitable”. Αμέσως μετά η ταινία μου “I Wanna Play” πήρε 3 βραβεία “Best Horror Short” από το North American Film Awards, Things 2 Fear Film Fest και Mediterranean Film Festival. Αυτά συνέβηκαν σε ένα σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα και έδωσαν μια τεράστια ώθηση σε μένα, τόσο σε επαγγελματικό αλλά και σε ψυχολογικό επίπεδο.



-Τι δυσκολίες έχει η ζωή ενός Κύπριου σκηνοθέτη που ζει και εργάζεται στο Λος Άντζελες;
Το Hollywood αλλά και ευρύτερα το Los Angeles θεωρείται η Μέκκα του κινηματογράφου, γι’ αυτό και προσελκύει εκατομμύρια ανθρώπους που κυνηγούν την ευκαιρία που θα τους βοηθήσει να πραγματοποιήσουν το όνειρο τους. O ανταγωνισμός αυτός σίγουρα κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα και απαιτητικά, αλλά ταυτόχρονα σε βοηθά να πεισμώνεις και να δουλεύεις περισσότερο, καθώς και να μαθαίνεις κάθε μέρα κάτι καινούριο από τους γύρω σου.

Για μένα προσωπικά, η δικτύωση έπαιξε τεράστιο ρόλο στην πορεία μου μέχρι τώρα. Στάθηκα τυχερός γιατί κατάφερα να έρθω σε επαφή με αξιόλογους ανθρώπους στον χώρο που πίστεψαν σε μένα. Κύριο μέλημα μου είναι να συνεχίσω να μεγαλώνω αυτόν τον κύκλο και να μπορέσω να αντεπεξέλθω στις τεράστιες απαιτήσεις του επαγγέλματος.

-Τι μπορεί να ελκύσει το ενδιαφέρον του δικού σου φακού;
Συνήθως, μου αρέσουν ταινίες που έχουν να κάνουν με εμμονικούς και περίπλοκους χαρακτήρες. Μια ιστορία διαφορετική αλλά ταυτόχρονα εφικτή στην πραγματική ζωή. Γεγονότα και καταστάσεις που δεν σου περνάει από το μυαλό ότι θα μπορούσε να υπάρχουν ανάμεσα μας. Κάτι που θα σε κάνει να νιώσεις παράξενα και ιδανικά να σε κάνει να ανατριχιάσεις.



-Πες μας δυο λόγια για την πιο πρόσφατη σου δουλειά.
Ξεκίνησα να γράφω το “Katherine’s Lullaby” το 2017.Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ στο οποίο πρωταγωνιστούν ο William Kircher (“The Hobbit Trilogy”) και η Tori Kostic. Η ιστορία αφορά μια έφηβη που το έσκασε από το σπίτι, η οποία αιχμαλωτίζεται από έναν παρανοϊκό άνδρα και αναγκάζεται να προσποιηθεί ότι είναι η κόρη του για να δραπετεύσει. Η ιδέα γεννήθηκε το 2014 μετά από μια τυχαία συνομιλία που είχα με κάποιον άστεγο στη Θεσσαλονίκη. Την ιστορία αυτή, την είχα γυρίσει σαν ταινία μικρού μήκους το 2016. Από τότε οι χαρακτήρες άλλαξαν πάρα πολλές φορές, αφού κάθε φορά που έγραφα είχα καινούριες ιδέες.

Όταν το σενάριο έφτασε σε ένα ικανοποιητικό σημείο, άρχισα να κάνω συναντήσεις με διάφορους παραγωγούς εδώ στο Los Angeles και να παίρνω απόψεις και συμβουλές για να αρχίσω να ετοιμάζομαι για το γύρισμα. Τον Αύγουστο έγιναν τα γυρίσματα στο Wrightwood το οποίο βρίσκεται δύο ώρες έξω από το Λός Άντζελες. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο στάδιο του post production. Μόλις ολοκληρωθεί, θα σταλεί τόσο σε φεστιβάλ, όσο και σε συνεργάτες για παγκόσμια διανομή. Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν πάντα ο χρόνος και το περιορισμένο budget - δεδομένων αυτών των δυσκολιών, χωρίς το συγκεκριμένο cast and crew πιθανόν να μην είχε βγει τόσο καλό αποτέλεσμα.



-Πώς οραματίζεσαι το μέλλον σου σε αυτόν τον χώρο;
Σίγουρα (όπως και για όλους όσο ασχολούνται με αυτόν τον χώρο) ο απώτερος στόχος μου είναι να αποκτήσω ένα βραβείο από την Ακαδημία, αλλά σε γενικότερο επίπεδο το όνειρο μου είναι να καταφέρω να δημιουργώ ταινίες που να γίνονται γνωστές σε όλο τον κόσμο και να μπορώ να ζήσω από αυτό. Να συνεργαστώ με άτομα που ήδη θαυμάζω και να εξελίσσομαι συνεχώς σαν καλλιτέχνης, δημιουργός και storyteller.