Σπαρακτικό γράμμα της μητέρας της Μαρίας Κακογιάννη

Πλησίαζε το Πάσχα του 2012 όταν χάθηκε η Μαρία Κακογιάννη από τη Λεμεσό, 39 ετών τότε, μητέρα ενός 2χρονου αγοριού. Έφυγε από το σπίτι της στις 11 Απριλίου αφού άλλαξε τα ρούχα της δουλειάς και φόρεσε τα καλά της, χωρίς έκτοτε να την ξαναδεί κανείς. Το αυτοκίνητό της, δύο ημέρες αργότερα, εντοπίστηκε κλειδωμένο σε κάποιο σημείο της παραλίας του Lady’s Mile. Η ίδια όμως, παρόλο που είχαν γίνει εκτεταμένες έρευνες, δεν βρέθηκε ποτέ και πουθενά. Ούτε το τηλέφωνό της βρέθηκε, ούτε και τα κλειδιά του αυτοκινήτου της. Σήμερα, 6 χρόνια μετά, μία επιστολή της μητέρας της που στάληκε στα ΜΜΕ έρχεται να μας θυμίσει τον Γολγοθά που ανεβαίνουν οι οικογένειες των οποίων οικεία τους πρόσωπα κατέστησαν αγνοούμενα. Κυρίως όταν πίσω τους έμειναν παιδιά.

«Γράμμα από μια μάνα που δεν έπαψε να περιμένει», τιτλοφορείται η επιστολή της κυρίας Ευαγγελίας. Και γράφει σε αυτό:

«Έφτασε πάλι το Πάσχα, οικογενειακές στιγμές για όλους γεμάτες χαρές. Όμως για εμάς ο πόνος, η λύπη και η αγωνία είναι ασήκωτα. Η Μαρία μας ακόμα να φανεί από τις 11/4/2012 που έχει εξαφανιστεί. Ένα 8χρονο αγοράκι περιμένει μέρα- νύχτα να ανοίξει η πόρτα και να φανεί η μανούλα του, την αναζητεί συνεχώς. Το μόνο που περιμένει είναι μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι. Να τη δει ξανά στα μάτια. Τι να πεις σε αυτό το παιδί; Τι να εξηγήσεις; Μεγάλωσε… Οι ερωτήσεις του είναι καθημερινές: ‘Γιαγιά, πότε θα έρθει η μαμά μου να φάμε όλοι μαζί; Να παίξουμε μαζί;’.

Μια απάντηση ζητώ στο μυστήριο αυτό, να ξέρω το γιατί, να μπορέσω κι εγώ να σταθώ στα πόδια μου, να μπορέσω να εξηγήσω στο εγγόνι μου. Οποιαδήποτε πληροφορία μικρή ή μεγάλη θα μου δώσει ένα φως στο μαύρο σκοτάδι της ψυχής μου. Θέλω απλά να μάθω την αλήθεια για τη Μαρία μου»…

Η κ. Ευαγγελία ποτέ δεν πίστεψε ότι η Μαρία ενδεχομένως να προέβη σε πράξη αυτοχειρίας, ως ήταν η εκδοχή που αφέθηκε να αιωρείται. Σε συνέντευξη που έδωσε στον ανταποκριτή μας Χριστόφορο Νέστορος και δημοσιεύθηκε στον «Π» στις 21 Ιουλίου 2016 εξέφραζε την πεποίθηση ότι τη θυγατέρα της κάποιοι την πήραν χωρίς τη θέλησή της, ή την έχουν δολοφονήσει. «Δεν γίνεται τόσες έρευνες, με τόσα μέσα, και ούτε ένα σημάδι», τόνιζε με σπαραγμό η κ. Ευαγγελία.

Δεν έπεισε το σημείωμα που άφησε

«Το πρωί της ημέρας που εξαφανίστηκε έκανε κανονικά τη διανομή των ψωμιών που παρασκεύαζε στο οικογενειακό εργαστήρι και το μεσημέρι κάναμε φλαούνες στο υπόγειο. Ξαφνικά είπε ότι δεν αισθανόταν καλά. Ανέβηκε στο σπίτι, ντύθηκε, στολίστηκε, φόρεσε τις καλές της μπότες και έφυγε, χωρίς να αποχαιρετίσει το μωρό της. Σαν να είχε ραντεβού, σαν να πήγαινε κάποιον να συναντήσει. Κάποιος που ήθελε να αυτοκτονήσει θα έμπαινε με τα κλειδιά και το τηλέφωνο στη θάλασσα;», διερωτάτο η μάνα, με τις υποψίες της να στρέφονται μάλιστα προς συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία υπέδειξε στις αρχές. «Ήθελαν να βγάλουν τη Μαρία από τη μέση. Ίσως για τα χρήματά της, ίσως για να υλοποιήσουν τα όποια σχέδιά τους ανενόχλητοι». Όπως λέει η κ. Ευαγγελία, το τελευταίο εξάμηνο η Μαρία αντιμετώπιζε προβλήματα με τον αλλοδαπό σύζυγό της και έπασχε από κατάθλιψη. Δεν περνούσε καλά μαζί του, ήταν αλκοολικός, δεν εργαζόταν και ζητούσε συνέχεια χρήματα. Λίγο καιρό πριν χαθεί είχε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με μια γυναίκα η οποία ήταν μπλεγμένη με υποθέσεις ναρκωτικών. Ανήμερα της εξαφάνισής της, στις 2 τα χαράματα, η γυναίκα αυτή -που είχε συνδεθεί φιλικά και με τον σύζυγό της - επικοινώνησε μαζί της για να κλείσουν, όπως η Μαρία είπε στη μητέρα της λίγο πριν εξαφανιστεί, μια συμφωνία. Αυτή και ένας επίσης αλλοδαπός φίλος του συζύγου της, με διασυνδέσεις με τον υπόκοσμο, είναι οι κύριοι ύποπτοι για την κ. Ευαγγελία.
Γρίφος παραμένει και ένα ιδιόχειρο σημείωμα της Μαρίας που παρουσίασε στους γονείς της ο σύζυγός της. Όπως είπε ο ίδιος, το βρήκε τη μέρα που χάθηκε στην τουαλέτα του υπνοδωματίου τους. Το σημείωμα έγραφε: «Εγώ φεύγω, σου αφήνω τον άγγελό μου να τον προσέχεις. Σου αφήνω την περιουσία μου και ό,τι έχω. Επειδή με πληγώνεις, γι’ αυτό φεύγω». Η ειδική δικαστική γραφολόγος Μάγδα Καμπούρη που το εξέτασε επιβεβαίωσε ότι ο γραφικός χαρακτήρας ήταν της Μαρίας, αλλά επεσήμανε ότι το σημείωμα γράφτηκε κάτω από έντονη ψυχολογική πίεση, ή πιθανότατα υπό απειλή.