Ενόψει προεδρικών εκλογών: Το κόστος της Τουρκίας

Του Γιώργου Κασκάνη

Απέδειξε κάτι το Κυπριακό, είναι την εφευρετικότητα της πολιτικής μας ηγεσίας στην εξεύρεση συνθημάτων. Από το 1974 μέχρι σήμερα, ζήσαμε τον αστερισμό των πολλών και ενίοτε αντιφατικών διακηρύξεων, κοινός παρονομαστής των οποίων ήταν πάντα το μηδενικό αποτέλεσμα. Το τραγικό είναι που ποτέ μέχρι σήμερα δεν κάναμε την αναγκαία αξιολόγηση των όσων υποστηρίξαμε για να δούμε εάν αυτά προσέφεραν κάτι ή εάν απλώς χάιδεψαν τα αφτιά των ακροατών.

Ενόψει προεδρικών εκλογών, ανασύρθηκε από τα συρτάρια του μακαρίτη Τάσσου Παπαδόπουλου η πολιτική «πρόκλησης κόστους στην Τουρκία για τη συνεχιζόμενη κατοχή». Και ανασύρθηκε, ασφαλώς, από τον διάδοχό του Νικόλα. «Θα υιοθετήσουμε μια νέα στρατηγική που θα προκαλεί κόστος στην Τουρκία», επαναλαμβάνει ο κ. Παπαδόπουλος, χωρίς ωστόσο να εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο θα το κάνει, ειδικά σε μια εποχή που πολλοί άλλοι (για διαφορετικούς λόγους) παρεμβάλλουν εμπόδια στην Τουρκία.

Ας θυμηθούμε δύο εκστρατείες πρόκλησης κόστους στην Τουρκία την οποία ανέλαβε η κυβέρνηση Παπαδόπουλου το διάστημα 2004-2008. Η πρώτη αφορούσε το περιβόητο μεγάλο βέτο που θα ασκούσε η Κυπριακή Δημοκρατία στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, τον Δεκέμβριο του 2004. Με υψωμένα όλα τα λάβαρα και μέσα σε ένα κλίμα ενθουσιασμού ότι έφθασε η στιγμή να γονατίσουμε την Τουρκία, αναχώρησε τότε από τη Λάρνακα ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Μία και μόνη η απαίτηση: «είτε αναγνωρίζετε την Κυπριακή Δημοκρατία, είτε μπλοκάρουμε την έναρξη των εντιαξιακών». Η επιστροφή του από τις Βρυξέλλες δεν θύμιζε σε τίποτα τις μέρες που προηγήθηκαν. Βέτο δεν ασκήθηκε και ο ίδιος ο Τάσσος Παπαδόπουλος υποχρεώθηκε να πει ότι «έχουμε άλλα 50-60 μικρά βέτο μέχρι το τέλος της πορείας της Τουρκίας». Γιατί άραγε δεν ασκήσαμε το μεγάλο βέτο; Γιατί δεν προκαλέσαμε τότε το μεγάλο κόστος;
Η δεύτερη εκστρατεία ήταν ακόμα πιο τραγική.

Οι νομικοί της πολιτικής (οι οποίοι καθόρισαν μέχρι σήμερα σε μεγάλο βαθμό την πορεία του προβλήματος) αποφάσισαν να σπρώξουν μαζικά τους πρόσφυγες στο ΕΔΑΔ απαιτώντας αποζημιώσεις για τις κατεχόμενες περιουσίες τους. Κατευθυνόμενη η συγκεκριμένη πολιτική από την κυβέρνηση που και πάλι είχε κατά νου το κόστος (οικονομικό σε αυτή την περίπτωση) για την Τουρκία. Πού καταλήξαμε; Στην αναγνώριση της επιτροπής αποζημιώσεων των κατεχομένων, στην οποία παραπέμφθηκαν όλες οι ε/κ προσφυγές.

Η επανάληψη λοιπόν του συνθήματος, αν δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένες εισηγήσεις που να αντέχουν σε μια λογική και αντικειμενική αξιολόγηση, μοιάζει με ξαναζεσταμένο φαγητό το οποίο μάλιστα αποδείχθηκε πολύ άγευστο...